Haps oluş

Acıydı esaretimin bedeli.
Sonsuzluğumdu, yanımdayken en çok sürüklediğim his.
Kalbimin tek hüznüne yakalanmıştım besbelli,
Şimdilerde sakladığım yegâne yere döndüm.
Kalbim tam ortasında çırpınırcasına yenik düşen tek yere.
Sensizliğimin yegâne yerine; sana ...
Olmuşlara ...
Hatta en çok Olmamışlara ...
Çünkü, sen benden tek olanı bir çırpıda götürürken,
Ben sende kalmak için kıvrılmıştım kederin gölgesine.
Sen bensizliği seçerken, ben sana ait olanlara hapsoldum.
Tükenişlerim alkışladı benliğimi,
Sessizliğim çarptı ruhumun en derinine.
Aşk uçurumun kenarından bırakırken kendini,
Hüznüm akşamın karanlığında kayboldu.
Şimdi kalbim kilitlerini vurdu paslanırcasına,
Anahtarı asla bulunmamacasına.