HASRET

En çok çocukluğuna hasret kalır insan, en çok çocukluğunu anımsar insan, düştüğü zaman kim ne der diye düşünmeden koca parkın ortasında ağladığı günleri özler insan cama yapışan yağmur tanelerinden birini tutup ilk onun akıp gitmesini istediği günleri, akşam ezanın sokaktan eve dönme çağrısı olduğunu bildiği günleri, hayattaki tek gayesinin yemek,içmek,gezmek olduğu günleri özler.
Küçükken büyümek büyüyünce de çocukluğuna dönmek ister insan hayatın mizah anlayışı bundan ibarettir işte hangimiz kim ne der diye düşünmeden oturup saatlerce ağlar birinin yanında? Hiçbirimiz. Güçsüz,aciz konumuna düşmemek için bunu bile yapamayız çocukken en çok yaptığımız şeyi yapamayız.
Büyüdük ve yalnızlığa sığındık,içimize kapandık zaman zaman da acıyı sevdik bizi güçlendiren acıyı sevdik sonra aklımızın en dik köşesine kazıdık şu sözü ‘herkes ve her şey elbet bir gün gider anlatsam roman olurdu, sustum hayat oldu..