HASTANE ODASI

Ne garip, insan alışkın olduğu yaşamın doğrularını benimserken bir diğer taraftan da yanlışları alıp
başını gidiyor.
Hem mutlu olmanın yollarını hem de yaşadığın acılar ile nasıl baş edeceğini bu duygu fırtınalarına
karşı koymaya çalışır , kimi zaman başarılı olur kimi zamanda koca bir delik olur evrende ki yeri.
düşüşlerimiz, çıkışlarımız hiç bir zaman dengede olmadı ki oturup saatlerce konuştuk mu? seninle
neşter yarası açılmış bedenimde pansuman edilmemiş yaralarımı gördün mü?
Sen o kadar kendin ile meşguldün ki hiç fark etmedin hiç bir zaman...
sonrası, sonrası hastane odaları
İşte doktorun kağıda “İntihar “şüphesi ile başvurulmuştur yazısından sonra hastanenin uzun
koridorları soğuk bir morg odası..
Yatağıma çakılmış felçli gibi hissediyorum boydan boya hissetmiyorum vücuduma ait ne varsa
İnsan sığındığı kalkanların dan ancak beraberinde korkularını ve zaaflarını yanında taşımadan güvende hisseder.
O zaman belki hayıflanırım kendime buruk bir gülümseme ile kızarım, öfkelenirim her gün ölsem de
Bu gün yine yaşarım..
Gecenin en güzel saatlerinde yan odadan gelen bir ses adını bile bilmediğim türkünün sözleri hastanenin koridorların da yankılanıyor,
Onun sesinde acı ve titrek ezgileri benim yüreğimde kasırgalaların sakinliği yatıyor gibi o söyledikçe
çok uzaklar da ötelerini bilmediğim dağların ardında gözlerim dolaşıyor düşlerime bile sığdıramadığım
yokluğun yavaş yavaş bir bulut gibi dağılıyor yazılan her mektup ‘ta sığınma duygusu olmuştu bana
neyin insanı daha anlamlı kıldığını öğrenemiyorsun..
gerçek ve yalan arasında ki döngüde salıncakta sallanan bir çocuk gibi gidip geliyorum bir sanatçının
elleri ile işlemiş eseri gibiyim daha kalıcı daha acımasız ve gösterişli yüreğimde ki nakışlar....