Hayat çaresizliği

Bilmezdim çocukken misketlerin kuyuya girme ihtimallerini.
Tek çare karış alabilmek ve yakınlaşmaktı.
Sonra bir umut yeterdi.
Bilmezdim çocukken pamuk şekerlerin hiç ıslak bir şeye deydirildiği zaman eriyip yok olduğunu,
Sonrası ağızda kalan o şekerlemeli tat.
Bilmezdim uçan balonların havadan tekrar yere inebileceğini,
Hep bir umut
Hep bir yol
Sonu gelmez sanırdım göklerin,
Tatlı gelen şeylerin bitmediği,
Misketlerin o kuyuya her zaman inmediği,
Hep bir umut dolu çocukluktan mezun olup çeklerin sadece para ile dolması gerektiği anlaşılan ve büyümek denilen o hayat kısmına gelmekteydim.
Çocukken hiç geçmesini istemediğin şeylerin üzerine ilk iş deneyiminde cebine giren misketler yerine para olduğunu gördüğümde içeride ki çocuğun ilk selasını okumuştum.
Yaş 14 veya 15.
Hayat denilen bu şeyden bir çok ders çıkarılabilirdi bunca şeyden fakat tecrübe etmek bir çok şeyi bilmen demek.
Bildiğim ne varsa tadı kaçıyordu bu yüzden tecrübeleri dahi sevemedim.
Hayat içerisinde çırpınıp cebini para ile doldurmaya çalışma yüzyılında onca senenin boşa geçtiğini gördüğüm yollardayım. Belki bundan 5 yıl sonra tan tersini de söyleyebilirim fakat bu benim çocukluğumu getirmeyecek ki .
Kazandığım paranın yarısı kira yarısı hayata gidince ,
Hayat çaresizliğini çok iyi görebiliyorsun.
Hayat çaresizliği hiç bir şey yapamamaktan geçiyordu.
Ama hayat böyle geçmiyordu.
Çocukken çare vardı dertlerin yanında.
Fakat şimdilerde kımıldayamayacak kadar hareket dahi edemeyecek kadar oynayamıordu insanlar yerinden.
Boş bir çırpınış demekti işte
Hayat çaresizliği...