Hayat ve Umut

Ses ver hayat! Bütün bu sessizliğin içerisinde mesken tuttuğun insanlara ses ver! Bu oyunun kuralını, bu Dünyanın kurmacasını anlat bana. Her seferinde doğrulanı düşürmeyi; mutluluğu elimizden almayı deyiver hele. İhtiyacım var artık bu oyunu sonlandırmaya; müsait bir yerde inmeye ihtiyacım var benim. En acı tarifeyi, dermansız reçeteleri yaz bana. Ama bırak artık yakamı da düşeyim toprağa; dikeyim mezar taşımı, baş ucuma.

Bu mu hayat? Senin anlayışın, dünyadaki bütün iyilere kötü yüzünü göstermenin; sevenlerin yolunu kesmenin sebebi bu mu? Kıskanıyor musun onları? Sen bu hayatı yaşamayırsun diye mi ondan gölge düşürüyorsun insanlara? Elinde yaşanmışlıkların kozunu, o yüzden mi vuruyorsun en savunmasız zamanımızda gönlümüze? Sana dört kolla sarılan insanların; kanadını kırmaktan zevk mi alıyorsun?

Ya sana ne demeli hayatın yandaşı umut? Senin niyetin ne? İnsanları bu kadar heveslendirmek, hayal dünyalarına bile savaş açmak, onları katletmek ne kadar yakışıyor sana? İnsanlar seni karanlık gecenin ardından doğacak Güneşe benzetirken, gündüzlerimizi karartmanın derdi ne? Biz seni o kadar masum kabullenmişken; seni fakirin ekmeği deyip, içimizde incitmeden büyütürken; sen neden fakirliğimizi yüzümüze vurursun ki? Bu nankörlüğünün sebebi ne? Biz ne yaptık ki sana?

Bir de işbirlikçilik yapıyorsunuz ya helal olsun size! Hayat sevdiğimizi yaşatıyor, bir sürü anılar biriktiriyor, köşe başında sinsice bekleyip yollarımızı ayırıyor; umut hala tükenmedi deyip arkasından baktırıyor. Dokunmayın nolur bize! Biz yaşamakla mükellefiz. İnsanız. Severiz, seviliriz. Bu kadar kin gütmeyin bize. Almayın sevdiklerimizi. Sonsuzluktan başka bir yere götürmeyin. Götürmeye meyilleyseniz; öyle adımız her anıldığında benzemeyen seslerde bile bizi heyecanlandırmayın.

Seven insanların kabahati olmaz. Onlar sadece severler. Sessiz sedasız ölümü gözler gibi umut ederler sevdiklerini. Dilimiz ancak duaya döner bizim. Yaradana dua eder; dualarımızın kabulünü umarız. Biz insanız. Nolur bu kadar gelmeyin üstümüze. Herkes üstüne düşeni yapsın; biz sevelim, umud edelim; sizde bize yardım edin. Biz sadece sessizce seveniz. Etimiz de budumuz da yüreğimizdeki sevdadan ibaret. Biz sadece seniz; ne hayatın sonunda ne de umudun tükendiği yerde biteriz. Her nefes alıp verdiğimizde sadece severiz. Hepsi bu işte…