Hayata

Ellerimden kayıp giden bir hayat var görüyor musun? Usulca, sessizce kopuyorum yaşamak artık eskisi gibi değil üzüntülerimi bile yaşatmaz oldular bana kalabalığın içindeyim fakat ruhum yalnızlığını koruyor. Ağlamamam, üzülmemem gerektiğini söylüyor bana insanlar. Üzülmeyen insan olur mu? Mutlu olmam gerekiyormuş, mutlu olmak için hiç bir sebep yokken. Neden yalnız bırakmıyorlar beni, ruhumla baş başa. Saatlerce, günlerce hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum neden izin vermiyorsunuz? Üzüntülerimi ortak olduğunuzu sanıyorsunuz ya ağlamayınca, olamıyorsunuz siz sadece beni ruhumdan uzaklaştırıyorsunuz. Bakıyorum sizlere ruhlarınız çökmüş, fakat gülüyorsunuz ya bir yandan işte ben o gülüşü anlamıyorum. Ruhu çökmüş bir insan gülse ne olur ki ruhlarınızı bir hiç saymaktan vazgeçin, vazgeçin ki doğal olun. Gerçi sizin yüzleriniz bile doğal değil ki, çirkin olmaktan korkan insanlarsınız, yüzünüzü güzelleştirip ruhlarınız çirkinleştiriyorsunuz. Fark etmiyorum sanıyorsunuz ya hayatıma engel olup beni dışlayışınız nasıl fark etmediğimi düşünüyorsunuz. Hayatın gerçekleriyle yüzleşmeden yaşadığınızı ifade ediyorsunuz. Siz bu hayatı kahpece yaşayıp, insan olduğunuzu sanıyorsunuz!
​https://www.instagram.com/hakandogru__/?hl=tr
​