HEPİMİZ BİRER MELEĞİZ. HERŞEY GÜZELKEN...

Şey var mesela, herkesin gözünde tatlış, minnoş bir Pollyana iken kendini sert kız zannetmek var. Yani, nezaketle ve akademik bir şekilde çok kalp kırdığımı söyler kız kardeşim ama emin olamıyorum. Evet,kötü kız, kötü çocuk olmak son derece çekici bence. Hayır hayır iyiler kaybeder klişesi değil bu. İlla kazanıyorlardır bir yerde,ama kötüler de kazanıyorlar... Duygusal veya fiziksel istismara maruz kalan bir çocuğu düşünün mesela. Ona bunu yapanlar kazandı. Kötüydüler fakat kazandılar. O çocuktan, çocukluğunu çaldılar, neşesini, masumiyetini çaldılar ve kazandılar. Şimdi o çocuğun önünde iki yol var;ya bu travmayla yaşayıp ondan çaldıklarını kabul edecek, ya da yıllarca bir terapiste gidip belki bir umut travmasıyla yüzleşmeyi başaracak ve "kazanacak ".... Iyiler kazanmıyor, kötüler kaybetmiyor. Zaten iyi ve kötüyü de kim belirliyorsa. He tabi,evrensel ahlâk kuralları. Doğru ya. Herkesin kendi penceresinden bakarak uydurduğu ahlâk kuralları. Hırsızlık yapan kötüdür, çünkü başkasına ait bir şeyi çalmıştır. Onu o eyleme iten sebepler kimin umurunda. Ya her neyse,yeryüzünde Sosyal Darwinizmin hüküm sürmesini istemiyorum elbet. Fakat hüküm sürüyor. Güçlü olmadan ayakta kalamıyorsunuz, nitekim iç güdüleriniz zaten buna programlı. Yeterince zor durumda kalmanız kâfi. O ne yapacağını veya yapmayacağını gayet iyi biliyor. Ne diyordu kitapta "eline hiç kötülük yapma fırsatı geçmemiş birine iyiliğinden dolayı teşekkür edebilir misiniz?"