HER ŞEYE RAĞMEN İNSAN OLMAK...

Her şey gelir ve geldiği gibi de geçer dostum!
Unutulmasa da eskisi gibi acı vermez insana.
Bakarsın zamanında kanayan yara izine, sadece bir tebessüm alır yerini yuttuğun gözyaşının aktığı dudaklarında.
Ne satılmışlığının izi kalır kalbinde ne kalleşliğin verdiği acının sızısı.
Bunu da yaşamak varmış dersin her defasında aklına düştüğünde.
Her şeye rağmen, insanlıktan iz taşımasını istersin ama nafile,
İnsan olan incitir miydi seni bu kadar?
Her şeye rağmen iyi olmanı isteyen biri seni öldürüp gider miydi?
Hala neyin umudunu biçmek ister yüreğin be dostum?
Kaşarlanmış yüreklerde nefes alır bazen insan,
Burnuna gelen kan kokusu senin konundur anlamazsın.
Ar damarı yırtılmaya görsün BİR DEFA insanın,
Değişmez artık girdiği günahların çeşidi,
Ne edersen inanmakla, kendine edersin be dostum!
Kahpeliğin bu kadar yakıştığı insanları bırak kendi dünyalarında kalsınlar.
Çamur yapışmaz onlara, kirli yürekleri daha ne kadar batabilir ki?
Yüzsüzlük diz boyu olmuşken, tükürsen şükrü tanımaz o çehre ,nafile….
Yol ver artık hissettiğin acıya, sal gitsin.
Tükenen yüreğinin hesabı çoktan almış başı gidiyor.
Anlamaz mı sanıyorsun ayağına takılan her taşın sebebinin kime ait olduğunu?
Son nefesini verirken, gözünden düşen son damlada yer almaktır senin nasibin unutma!
Unutma ki, her defasında aklına geldiğinde helal etme hakkını arsıza!
Bırak kendi kanında boğulsun ortamında…
Her şeye rağmen, insan olduğunu hatırlamak herkesin işi değildir.