Herkes iyi olmaya Çalıştım

Hayatım boyunca herkese karşı iyi olmaya çalıştım ama bu sandığımın aksine beni daha da yalnızlaştırdı.

Biri kalbimi kırdığında hep ”Önemli değil,” dedim, ”canını sıkma sen”. Hatta bazen kırıldığımın farkında bile olmadılar ve ben sesimi çıkarmadım. Herkes o kadar alıştı ki bu halime, artık hiçbir şeyin bana dokunmadığını düşünmeye başladılar. Bir süre ben de umursamadığımı sandım. Uzun bir süre böyle devam etti ama sonra farkına vardım. Umursamaz falan değildim, hiç olmamıştım hem de. Ama o kadar gururluydum ki kendime bile itiraf edemedim bazı şeyleri: ”Onlar kim ki söyledikleri beni yaralasın?”. Ama bazı günler kendimi o kadar berbat hissediyordum ki hepsinden uzaklaşmak istiyordum. Kimsenin yüzüne bakasım olmuyordu. Öyle günlerde özellikle diretiyordum :”Hiç kimsenin sevgisine ihtiyacım yok benim!”

Sanırım buraya kadar okuduklarınızdan beni arkadaşları tarafından dışlanmış, sürekli dalga geçilen biri olarak hayal ettiniz. Tam tersi. İlginçtir, tanıdığım insanlar beni hep sevmiş ve saygı duymuştur. Hani o herkesin sevdiği, kimseyle tartışmaya bile girmemiş, dışarıdan 'olgun', 'zeki', 'entelektüel' ve 'cool' görülen kız var ya, işte benim o! Bunları kendimi övmek için söylediğimi düşünmeyin sakın, ben kendimi hiçbir zaman böyle biri olarak görmedim. Fakat bunların hepsi arkadaşlarımın sık sık benim için kullandığı sıfatlar..

Haklı olarak diyeceksiniz ki madem bu kadar seviliyorsun neyin şikayeti bu? Böyle bir insan nasıl yalnız olabilir?

İtiraf ediyorum bunda benim de büyük payım var. Küçüklüğümde çok utangaç bir çocuktum ben, büyüdüğümde de pek bir şey değişmedi, sadece maskelemeyi öğrendim. Tabi bu kadar içine kapanık biri olmamda bazı özel nedenlerin de etkisi çok fakat bunlar başka bir yazının konusu. Her neyse, devam edelim.

İnsanların yanındayken kendimi hep çok gergin hissederim hatta bu gerginlik bazen o kadar ileri düzeyde olur ki o ortamdan kaçmak için elime geçen en ufak fırsatı kullanırım. Tahminime göre insanların beni 'cool' görme sebeplerinden biri de bu. Ne komik değil mi? Ben korkumdan insanlardan kaçıyorum fakat onlar bunu ne şekilde anlıyorlar. Böylesi daha çekici geliyor hatta. Zor olan her zaman daha kıymetlidir değil mi?

Yine de zamanla uğraşmaktan vazgeçmeye başlıyorlar. Teker teker uzaklaşıyor herkes benden. Beni hala önceki gibi görüyorlar ama yakınlaşamayacaklarını anlıyorlar.

Bu 'insanlarla yakınlaşamama sorunu' nun sebebini tahmin etmişsinizdir herhalde. Neden bu gerginlik?..

Bu hayatta en çok korktuğum aynı zamanda en çok istediğim şey ne biliyor musunuz? İnsanların beni olduğum gibi görmesi.

İnsan, dibini göremediği şeyi derin sanmaya meyillidir. Kimseye en ufak parçamı bile göstermediğim için içimde çok fazla şeyin saklı olduğuna inandılar. Bu üstüme o kadar yapıştı ki, olur da gerçeği görürlerse diye hepsinden kaçtım. Evet, sevdiğim insanlarla yakın olmaktan kaçıyorum çünkü korkuyorum. Aslında ne kadar sığ olduğumu görmelerinden korkuyorum.

Tüm bunlardan o kadar bıktım ki!

Bu sene yeni insanlarla, yeni bir başlangıç yapma şansım var ve yeni biri olmak, aynı hataları yapmamak benim elimde. Fakat bu karakter o kadar sinmiş ki üstüme, aslında kim olduğumu kendim bile bilemiyorum artık. Boşuna dememişler insan nereye giderse gitsin kendinden kaçamıyor, diye..

Umarım bir gün gerçekte kimsem onu gösterebilecek kadar cesur olurum ve umarım o gün olduğumu sandıkları kişiyi değil, gerçek beni sevebilirler…