Herkes kendi sesine binip kaçtı da,
Bir ben mi kaldım.
Eski yüzünü arayan ,
bu terk edilmiş kuytularda ?
Sonra bir gün hiçbir sözün kalbinizi karşılamadığını görürsün.
Sizin sabırlı hikayeniz değildir harflerin çatısı altındaki o ayrılıklar
köpüren bakışlar, arzulu parmaklar..
Birden anlarsınız ki sizin acınızı ancak sizin özünüz avutacak.
Özenle kurulmuş sade kısa cümleler yumağı oluşacak dilinin ucunda.
İnsan ruhunu kurtaramadığı zaman , en azından anlamını kurtarmayı umar.
Yüreğimin inandığı hiçbir şey gerçekleşmemiş gibi yorgunum.
Pes etmeye teşebbüs bütün duvarlarımı döverken..
Kendime kadar kötüyüm yine..
Kendime kadar.

Yaşam dediğim,
Ara ara çakan ışıklar..
Geniş zamanda bir kaçık ilmek,
Bir küçük ihtimal..

Teslim olduğum bir acı.
Çıkmayan yolların küsü.
Benim senden , senin benden ,
Aldıklarımızdan habersiz.
Sarsılan son iradeyi de ,
Sana bakarak harcamışken..
İçimdeki en uzak dağa henüz yaklaşamamışken.
Hatırlarım.
Kaybetmeye başladığı şeylerin,
İnsanda bıraktığı tortuyu.
Yalnızlık diye küçümsenen o taşrayı.
Ve evet en çok kötüyü bilmiyorum.
Dönüp dolaşıp kendi zindanına geri dönermiş insan.
Üzerine çöken ağrıya.
Kısık gözlerine..
Onu anlamayan insanlara.
Sayısız gıptaya.
En çok kendine dönermiş..
Ruhuma sirayet eden bu derin ağrı.
Uyuşturulmuş hisler her yeni gece.
Yokuş aşağı ve her şey bulanık.
Bir gün kendim için son.
Sadece bugün değil.