Hiç Mi Deli Görmediniz ?

Elektirikler kesilmiş her yer zifiri karanlık dışarda ağaçlar rüzgarla dans ediyor dansı rüzgar kontrol ediyor bir o yana bir bu yana savruluyor ağaçlar pencereme vuran yağmur tanelerinin sesi ve zifiri karanlık olan gökyüzünü aydınlatan şimşek düşündürüyor kalemi aldırıyor elime yazdırıyor bir yandan korkarken bir yandan güzelliğine hayran bırakıyor müziği kısıp gök gürültüsünü dinliyorum gökyüzü yakarista diyorum kendi kendime feryat ediyor ağlıyor sanki ve biz bunları dinlemeyip doğa olayı diyip gecistiriyoruz o yağmurun altında ıslanmak yerine kaçıyoruz dursak hissedeceğiz biliyorum ama durmuyoruz biraz daha gok yariliyormuscasina şimşekler yağdırıyor ben hala güzelliğine hayran bir şekilde izliyorum şimşeklerin kıvrımlarını izliyorum kasvetli gökyüzünün gri bulutlarına bakıyorum her bir tonunun çizimle golgelendirilmis gibi kusursuz olduğunu görüyorum doğa olayı diyip geçemem ben düşündürüyor derindeki hislerimi canlandırıyor o gürültüde kendi içimdeki yakarışları buluyorum her bir zerrede kendimi yakalıyorum kasvetli gökyüzünü ruh halime benzetiyorum ağlayan bulutları görünce gece yastığıma olanlar aklıma geliyor bende diyorum bende boyle bağırıyorum sana doğa olayı diyip geçiyorlar banada deli mi diyorlarda geçiyorlar yoksa neden duyulmadan dinlenilmeden bu feryadı sürdürüyorduk oturup birde onu düşünüyorum kahve yapıyorum kahvenin buharıyla içimdeki sis perdesinin yerini değiştiriyorum içimi ısıtıyor kahve kokusuyla guzellesiyorum sanki bir yudum alıyorum gözlerimi kapatıyorum yapıldığı yeri hayal etmeye çalışıyorum çekirdekleri toplayan işçileri taşıyan insanları sonra paketleyenleri bunların hepsi şuan için miydi bir yudum kahve alabilmemiz için sorguluyorum aklıma ne gelirse sonrası yine çıkmaz sokak düşünecek bişey bulamayınca insan kendine bir uğraş bulmak ister acı çekmiyorsa ne zamandır sebepsizce kendini acıya sürükler bende aynısını yapıyorum anıları koyuyorum gözümün önüne hafızamı bir kumanda gibi kullanıyorum sürekli yeni filmler oynuyor gözümün önünde gidenlere bakıyorum kalanlara ve yitirdiklerime aglayışlarımı görüyorum gulmelerimi sonra kimsenin beni duymadığını görüyorum sessizlik seni anlayan insana çok şey anlatır ama kimse sessizliğimden bisey anlamıyor aksine bunun için bana kızıyorlar yoruluyorum aynı hislerini tekrar bastan yaşamaktan uzulemiyorum bile kendimi sorguluyorum hissizlestim mi diye ama diyorum ki hissizlik insani insan yapan bütün şeyleri götürür sen hissedeceksin aglasanda haykirsanda parcalansanda hepsini en acısıyla hissedeceksin bunları hissetmeden deniz kıyısındaki o huzuru hissetmeyi bekleme diyorum kendimle kavgamı bitiriyorum elektirikler geliyor ve cevrede bana şaşkın gözlerle bakan insanlar görüyorum meğer hep oradalarmis ben kendi kafamdakilerle savaşırken farketmemisim cevremde olanları bunları düşünürkende insanların bakışlarının hala üstümden gitmediğini farkediyorum ve diyorum ne bakıyorsunuz hiç mi deli gormediniz ?