Hiçbir Son Mutlu Değil
O öyle düz bir adamdı
Sevmezdi patırtı gürültü
Bir sessizliği vardı onun, iyi anlaştığı
Sevdiğine sadık bir adamdı o
Sevdiği sessizliğini kimseyle paylaşmadı
Ben dahil, herkes dahil
Ne kadar konuşsa da tuttu sessizliğini yanında
Ve yemin ederim
Sessizliğiyle gömülücek mezara
O öyle bu zamanın adamları gibi değildi
Yaşlıydı içi, yorgundu beyni
Aldığı tüm yaralara rağmen çocuğumdu ama
Ben onun aldığı tüm kurşun yaralarını,
Tüm kör bıçak kesiklerini,
Tüm kırıklarını iyileştirecektim.
Üfleye üfleye
O öyle sert bir adamdı ama canı tatlıydı
Yanmasın diye yaraları,
Üfleyecektim
O öyle şatafatlı bir adam değildi
Sadeydi
Tüm parıltının içinde mat kalabilecek kadar aykırı
Matlığını hissettirmeyecek kadar görünmezdi
Bilemezdiniz onun ne zaman belireceğini
Gelişine şenlikler kurulur
Gidişine ağıtlar yakılırdı
Ben öyle bildim onu, siz de öyle bilin
Herkes anlayamazdı cümlelerini onun
Sade cümlelerinin karmaşık anlamları olurdu
Kendi bile farkında değildi kendinin
O öyle sizin romanlarda okuduğunuz esas oğlanlardan değildi
Silikti biraz ama bir yürüdüğünde yer arşa çıkar gök yere secde ederdi
Diyeceğim o ki, bırakmazdı izini
Nasıl girdiğini anlamazdınız kalbinize
Dokunurdu en derinlere ve bilmezdi nereye dokunduğundu
Ama bildiğinde geç olurdu
O öyle zamanlaması iyi bir adam değildi
Geç kalırdı, erken giderdi
Değişirdi, sabit bulamazdınız onu
Yanar dönerdi biraz ama sevdiklerini korumak için yakardı etrafını
Gidenleri durdurmak için dönerdi arkasına
Herkesi durdurdu da, bir bana yetmedi gücü
O öyle her düşündüğünü söyleyen bir adam değildi ama
Biliyorum
Kalmamı istese kal derdi,
Gitme diyemezdi ama
Kal derdi.
Çünkü sevmez olumsuzluk eklerini
Rica gibi, yakarış gibi
O emir verir gibi konuşur
Emrine amade ol diye değil, hayat ondan çok şey eksiltti
En başta da birine bağlı olmayı eksiltti
Benim heybemdekilerse onu tamamlayama yetmedi
Kal demedi
Ben de gittiğinde arkasına dönecek bir kadın olamadım
Hayat da bana dimdik durmayı öğretti
Gideceğim zamanı bilmeyi öğretti
Kalmayı istesem bile önce karşımdakinden beklemeyi öğretti
Ben öyle yaralarıyla mutlu olan bir kadın olmadım hiçbir zaman
İsyan etmedim ama kanatmadım da yaralarımı
Bildim sarmayı
Ne yaralayanıma ihtiyacım oldu, ne yaralarıma
Ne pansumana ihtiyacım oldu, ne hemşireye
Çünkü ben öyle bu zamanın kadınlarından değilim
Ördüğüm duvarlarıma yenisini ekledim
Çünkü böylesi daha kolay
Herşey kolay öğrenilmiyor hayatta
İki kere iki dört
Su yüz derecede kaynar, sıfır derecede donar
Bunları kitaplardan öğrenebilirsiniz
Ama ne zaman gideceğinizi ve nerede duracağınızı
Ancak sizi yıkan insanlardan öğrenirsiniz
Ben ne zaman gideceğimi ve nerede duracağımı öğrendim
O öyle herşeyi çok anlaşılır anlatabilen bir adam değildi ama
En güzel böyle anlatılabilirdi varlığımın anlamsızlığı
Bakıyorum da bu şiirin sonuna hiçbir mutlu son yakışmıyor
O öyle kötü bir adam değildi ama tüm mutlu sonları rafa kaldırdı
Erişemiyorum.
Diyeceğim o ki, üç noktayla bitirin şiirlerinizi
Çünkü hiçbir son mutlu değil.
