HOŞÇA KALIN

Ve işte... Buradayım. Kalabalığı seyrediyorum. Ağlayanlar,stabil duranlar,meraktan gelenler. Hepsi,ortadaki dikdörtgen şeklindeki tahtanın etrafında toplanmış. Yani benim için... Bilim insanları,kalp ölümü gerçekleştikten sonra bir kaç saat beynin çalıştığını ispatlamışlar. Yani kişi öldüğünün,etrafında olan bitenin farkında. Ancak,sanırım. Yani tam emin değilim çünkü zaman iyice göreceleşti benim için,ölümüm dün gece gerçekleşti. Bulunduğum noktada,gideceğim yerde zaman diye bir şey var mı bilmiyorum. Şu andayım sadece. Insanları seyrediyorum. Vasiyetime uymamışlar. "Hayatına dokunmadığım,ölümümün bir şey ifade etmeyeceği hiç kimse cenazeme gelmesin. Cenazemde sahtekarlık istemiyorum "demiştim. Oysa,bu insanların bir çoğunu tanımıyorum bile. Eşime vasiyet etmiştim bunu. Sanırım etrafa söylemeye çekinmiş. Tabutumun basında,perişan bir halde... O mağrur duruşundan eser kalmamış, ağlamaya utanıyor,ancak acımın içini parçalayan gücünü buradan bile hissedebiliyorum. Ah be aşkım, gün ışığım benim. Bizim en büyük kavgalarımız senin o gereksiz gururun yüzünden değil miydi? Hâlâ mı? Bari tabutumun başında sal kendini. Bak son yolculuğum artık toprağa gidiyorum,burada kulağıma eğilip beni sevdiğini söyle. Şimdi beni duysan "kadın işte,ölünce bile romantizm peşinde "dersin. Romantizm nedir bilmiyorum ama,kalbimi ellerine ,insafına bıraktığım adamın ona iyi baktığına emin olmak istiyorum. Aslında,tum gururuna rağmen ben senin beni ne kadar sevdiğinin farkındayım. Bakışların,gözyaşıma dayanamayışların, beni, hatta inancına göre günahlarımı bile yerli yersiz sahiplenişlerin. Hepsinin farkındayım. Ama dediğin gibi,kadınım ben duymak istiyorum. Ne çok gurur yapmışız,ne çok saçmalamışız. Gereksiz kavgalar,küslükler... Ama biliyor musun ben seni sevmekten tek bir saniye bile vazgecemedim. Boşanmayı düşündüğüm zamanlarda bile için için ne olur beni bırakma diyordum. Ve sende beni duyuyormuş gibi daha da sıkı sarılıyordun bana. Biz birbirimize aittik,sözlerle değil,kalplerimizle konuşuyorduk. Şimdi,başka bir aidiyet bulur musun kendine bilmiyorum. Senden yalnızlığa gömülmeni isteyecek kadar bencil değilim. Tek isteğim oğlumuza iyi bak, o bizim canımız,parçamız,onu kimseye ezdirme. Oğlum, işte orada halasının yanında. Herşeyden habersiz,ne olup bittiğini anlamadan etrafa bakıyor. Sadece ara ara "anne"diye beni çağırıyor!!! Gelemiyorum annem,gelemiyorum kuzum... Oysa ne çok isterdim sana son bir kez sarılmayı. Kokunu doya doya içime çekmeyi. Ah... Nasıl bir acıdır ki bu kalbim durduğu hâlde canımı yakmayı başarıyor. Oğlumu bir daha kucağıma alamamak,gözleriyle buluşamamak,onu hissedememek..." Ölümden öte köy yok"derdim hep. Oysa yeni köyler keşfedercesine tekrar tekrar ölüyorum sanki. Allah'ın varlığına,ölümden sonraki hayata hep inandım. Eğer oğluma,eşime,sevdiklerime benim geçtiğim tarafta er ya da geç kavuşacağıma inanmasam,çoktan ölüp giden aklımı kaçırmayı başarabilirdim. Insanı umuttur ayakta tutan. Öyle ki, ölümü bile sevdiren. Şimdi beni uğurladığınız diyarda, bir umut sizinle kavuşmayı bekleyeceğim. Ölüm son değil,başlangıçtır. Belki de dünyadaki hatalarımızı telafi için yeni bir fırsattır. Dünyada "eğer doğa üstü bir gücün olsa,ne olmasını isterdin" sorusuna hep "Tanrı'yla sohbet etmek isterdim " diye cevap veriyordum. Varlığına sonuna kadar inandığım bir Tanrı'ya sormak istediğim milyon tane soru vardı. Benim Tanrı'm dünyada dualarıma hep cevap verdi. Şimdi sıra burada. Belki de erken yaşta ölümümün sebebi yine duamı kabul etmesidir. Benimle oturup bir güzel sohbet edecek,bütün sorularımı cevaplayacak belki de. Siz arkamdan gerekli tüm ritüelleri tamamladıktan sonra, ben herşeyi göreceğim . Yeni bir hayat, yeni bir ben... Ha bu arada benden tavsiye hâlâ hayattayken o muhteşem evrenin tadını doyasıya çıkarın. Anı yaşayın,sevdiklerinize daha sıkı sarılıp,onları sevdiğinizi daha çok söyleyin. Kitap okuyun,müzik dinleyin. Basma kalıp inançlara takılıp kalmaktansa,kendinizi yeniden keşfedin. Oradaki her dakika çok kıymetli. Gereksiz hırslarla,kiskanclıklarla heba etmeyin. Sevgilerimle.