Hulâsa'ya Sesleniş

Havsala (Anlama yetisi) açısından kuvvetli birisi olabilir. Sözleri fazlasıyla sıradan kalabilir. Nefsine tapanla ünsiyet (Arkadaşlık) etmiştir belki. Kendisiyle halvet (Issız bir yerde kalmak) de etmemiş olabilir. Neticede elde kalan bir aptal. Bunu dile getirip şahsı yermek (Aşağılamak) yerine bu sorunu ortadan kaldırmak gerekir. Yolu ise kalbini bulmaktan geçer. Anlamları açıklamak hoş değil, mantıklı konuşmaya ihtiyaç duymuyor. Kendisini bilge zannetmiyor, aksine ahmak ilan ediyor. O bir müteşebbis (Girişimci) de değil. O bir çocuk, sadece oyun oynayan ve fıtratını anlamlandırmaya çalışan birisi. Kendisini alçaltanı Tanrı yüceltir denir. İşte yegâne hedefi bu. İnsanlara bir şeyleri ifade etmek sadece bir deneme. Ruhunun aynasını bulabilmek için, zaten bir kez bulsa belki de bir daha kaybetmesinin anlamı yok. Hayali yok, sadece uyumak için kurmayı tercih ediyor. Yoksa sabah olmuyor. O ki tüm itiraflarını bir önceki hâlinden kurtulmak için bıraktı. Ruhunun aynası zannettiğinden fazlası, şöyle ki: Ruhun bir kez tanısın yeter, bilinçaltına korku versin yeter, yaşasın yeter, acı çekmek de gerekiyor ya, onu da çeksin yeter. Zaten ruhu ehil ise aynası da onun ehliyetini mütemadiyen (Sürekli olarak) kendine yaklaştırır. Zevk yok, aşk yok, heves yok, ego yok, ben yok. Sadece biz, hüzün, bilgi ve ruhlar var. O bunu bilmiyor, artık biliyor. Diğer yüzü gibi geliyor, çünkü gündüz ve gece hep birbiriyle çelişiyor.
Limana dönüş yolunda, tek çaresi var diyerek kendini kandırıyor, istediğini yapmanın tek yolu inatçı kalbini sıkmaktı. İnandığı bir şeyden bahsederken detaylara dikkat ederken, inanmadığını ne kadar basit ifade ederdi. O bilmiyordu gerçeği, kimse de bilmez zannediyordu. Ne zaman doğruyu söyleseler yalanlardı, hep bir elde etme hedefi vardı. Bazen de vicdanını yoklamak için acırdı etrafına. Asalaktı işte, kendisi bunu biliyor, artık bilmiyor. İsmi yok, nâmı da yok. Bu onlardan değil.