Hüznüm Demlerden Bir Buket

Mâsumiyetin ve varlığın bir olduğu meyustayım.
Gece demlerinde kör ve sağırım.
Issız pervazlarda kaybolmalıyım,
Kaybolabilmem için yalnız kalmalıyım.

Bir volkan patlıyordum içimde.
Volkanın saçtığı ateşti bu,
Ay ışığında dökülen gözyaşlarım.
Gözyaşlarım saçılır kirpiklerimden,
Ve kirpiklerimden fışkırır sessizliğim.

Bir tek O'na dönmeliydi gözlerim.
Hep O varmış gibi konuşmalıydı bu kalbim.
Her şey O'nu anlatıyordu.
Gezegenler, yıldızlar, göktaşları, karanlık ve yeryüzü...

Ayrıldığım bu yeryüzünden semâ bana bakıyordu.
Beni de alıp götüreceğini söylüyordu.
Bu son aylarda, son haftalar ve son günlerde...
Belki de tutunduğum tek gerçek buydu içim!
Belki de bu son günlerin...

Bilirsin ki bilinmeyenleri bilen vardır.
Bilirsin ki kaybolmalar başlangıçtır.
Âhu-revân içinden bu kalbin,
Şimdi vuslat ne güzel...

Hidâyete âşikar bir kul.
Varması için yollar uzamakta.
Acı her derdi bölerken,
Nasıl da bulamaz dert içinden bu verâyı...

Söylemeler kifâyetsizdir ya Habibi'm,
Varmalar vuslat,
Vuslat kapatmış ruhumu,
Uzunca hasret kaplamış yolları.
Yollar bu revân üzerindeyken,
Ben ise uhrevî bir yolcu...