İç ve Dış dünya

Hepimizin kendi içinde sorunları ile başlayan küçük çaplı bir dünyası vardır kimi zaman bu dünyamız
Büyür ve gerçek dünya ile çarpışır, o zaman hangisi gerçek hangisi hayal ayırt edemeyiz.
Bir akıl hastasını ele aldığımız da onun için gerçek olan şey onun aklından geçen korkularıdır ve hiç bir
Gerçek kafasında ki gerçek ile korkutamaz onu bu dünyadan,
Dış dünyasına yansıyan simgeleri gerçekten var olarak görmeye başladığında iç dünyası ile o kadar
Bağdaştırmıştır ki kendini, nesnel ögeleri tanımlamakta tamamen yoksundur.
Bunun için bir çok etkene sahip olay ve olgular vardır aile içi baskı, şiddet duygusal çöküş, travma
Bunlar çocuk yaşta başlayıp zihinsel olarak insan üzerinde etkisini yaşatmaktadır, kimi zaman fiziksel olarak da karşımıza çıkar bu gibi durumlar..
Bu tür problemler insanın kendini sorgulaması ve inanç sorununa kadar varabilmektedir çoğu insan
Var olduğu dünyada kendi bedenini kabullenmez ve ya hiç var olmadığını düşünür,
Görünmez olduklarını sanır ve toplumdan iyice uzaklaşır bu tür bu olguyu ayırt edemediği için iç ve dış dünya arasında sıkışıp kalır
Bunun en temel kaynağı ise sevgisizliktir, hissedemediği bir duygu karşısında nasıl bir tepki vereceğini
Öğrenememiştir bu duygu bizi bir çok psikolojik bunalıma sürükler ve dahasına da şahit olmamızı sağlar.
Özellikle duygusal olarak bir çöküş yaşıyoruz toplumun genelinde bu mevcut, zihnimiz bize türlü türlü oyunlar oynamayı sever çok üretip çok tüketmeyi kendi içimizde bir amaç olarak görüyoruz arzularımız, korkularımız hepsi bir bütün olarak bizimle ve çoğu zaman bunu dışarıya yansıtmaktan
Korkuyoruz yalnız kalmayı tercih ederiz ve yalnız kaldıkça mutsuzlaşırız ve bu sefer tamamen dış dünyadan uzaklaşır dış dünyadan gelecek herhangi bir olayı tehdit olarak algılarız, kafamızın içinde kurduğumuz dünya daha da bir karanlığa itiyordu bizi,
Oysa duygularımız yaşamamız gereken en birincil duygulardan biri fark edemediğimiz bu durum yüzünden sessiz bir karanlığa mahkum ediliyoruz,
Çok eskiden bir söz ile bu düşünceyi yorumlayan bir alıntı bırakıyorum
“kuyunun içinde ki kurbağa, gökyüzünü kuyunun ağzı kadar sanırmış”
Halbuki tamamı ile dış dünya ile aşina olmadığı için kendi iç dünyasın da bu böyle bir düşünceye sahip olmuştur. Oysa kuyunun dibinde başka kuyunun ağzında başka görürüz gökyüzünü
Ne kadar zihnimiz ile yönlendirilsekte duygularımızın da en az onun kadar payı vardır yalnızlık duygusal olarak hissettiğimiz zihinsel olarak kabul ettiğimiz bir gerekçe
Kendi dünyamız dış dünyaya göre kat ve kat daha farklıdır ve bazen kendi iç dünyası ile yaşayan insanların onları izleyen insanların olduğunu sanılar ve ya onlar ile konuştuğunu bu gibi durumların
Çok ciddi psikolojik sorunlara yol açtığını görmekteyiz.
Duyguların yanlış kontrolü savunmasız bir halde kalmak ne yapacağını bilmemek korkmak korktukça
Daha da yalnız kalmak.
Günümüzde bir çok insanın insanlar ile iletişim kurmaktan korktuğunu insanların aslında ona zarar vereceğini düşünerek bilemedikleri tepkileri yüzünden arka planda kalmayı tercih ediyor
Buna örnek olarak ünlü Van Gogh’u ele alırsak yıllardır süren psikolojik rahatsızlığı ve yoksulluğunda getirdiği fiziksel hastalıklar ile ruhsal olarak çok etkilemiştir.
Kendi iç dünyası ile çatışmaya devam eden Van Gogh sosyal hayattan tamamen uzaktı ve kafasının içinde ona huzur vermeyen psikolojik baskıyı belki de kafasını da ki sesleri bastırmak için
Ve acılarını duyurmak için fırçası ile resimlere dökerken, aslında her bir çizginin her bir rengin ayrı bir acısı olduğunu düşünüyorum sanki ben buradayım görün beni der gibiydi..
Aslını bilmiyor olsak bile çizmiş olduğu resimlerden anlaşılıyordu,
Kim bilir;
Belki de kurtulmak istiyordu. Normal insanların arasına karışmak belki bir çay bahçesinde kahve içmek istediğini hiç bir zaman bilemeyeceğiz..
Belki de onun dediği gibi, bir gün ölüm bizi başka bir yıldıza götürecektir kim bilir.