İçimdeki Savaş

Bazen susuyorum,
ama içimde fırtınalar kopuyor.
Bazen gülümsüyorum,
ama içimde bir şeyler eksiliyor.
Kimse görmüyor,
kimse bilmiyor,
ama ben her gün,
kendimle savaşıyorum.

Bir yanım vazgeç diyor,
bir yanım devam et.
Bir yanım her şeyi unutmak istiyor,
diğeriyse hiçbir şeyi bırakmak istemiyor.
Ve ben,
bu iki sesin arasında sıkışıp kalıyorum.

İnsan en çok,
kendine yenildiğinde kaybeder.
Ama bazen de,
en büyük zafer,
kendini affetmektir.

Ve belki de,
bu savaş hiç bitmeyecek.
Ama artık biliyorum,
ben her düşüşümde,
yeniden kalkacağım.