İçimdeki Sessizlik

Bir gece,
sadece kendi sesimi duydum,
gözlerim karanlıkta
kaybolan her anı aradı.
Bir zamanlar,
gülüşlerimizle yankılanan odalar,
şimdi sadece sessizlikle dolmuştu.
Ve ben,
her adımda bir kayıp daha buluyordum
ruhumu sarhoş eden zamanın içinde.

Duygular,
birer sis gibi kayboluyordu,
gözlerimde bir iz bırakmadan.
Ve ben,
her geçen dakika,
bir parçamı kaybediyordum,
belki de hiç farkında olmadan.

Yalnızlık,
bazen seni en derin yerinden yakalar,
ve geriye sadece
bir yankı,
bir sessizlik kalır.
Ama işte o zaman,
kendini bulursun,
kendi içindeki boşlukla yüzleşirsin.

Ve belki de,
gün gelir,
bütün bu sessizlik
kendi melodini yaratır,
ve sen,
bu içsel şarkıyı
yavaşça, farkında olmadan
söylemeye başlarsın.