İçimdeki Yol

Bazen bir yol açılır içimde,
ama adımlarım hep kaybolur.
Bir yön gösterir iç sesim,
ama hep başka bir yöne gitmek isterim.

Yolculuk uzun ve belirsiz,
her adımda daha derinlere giderken,
kendi içimde kaybolurum.
Ne geçmişi unuturum,
ne de geleceği bulurum.

Yalnızlık,
içimdeki yolda en yakın yol arkadaşımdır.
Ona ne kadar koşsam da,
hep bir adım geride kalırım.
Ve fark ederim,
belki de bu yol,
bana yalnız kalmayı öğretmek içindir.

Ama bir yerlerde,
bir ışık var,
belki de sadece gözlerimi kapatıp
bırakmam gereken bir yol.
İçimde kaybolarak,
belki de kendi yolumu bulacağım.