İMTİHAN İÇRE İMTİHAN

Malum, dünyaya Allah (c.c) tarafından imtihan için getirildik. Bazen imtihanımız daha ağır olabiliyor ve imtihan içinde imtihanlar yaşayabiliyoruz. Son zamanlarda art arda yaşadığım durumlardan bahsetmek istiyorum.
Amcam ağır hastaydı; çocukları olmadığı için eşinin de rahatsız olması nedeniyle amcamın hastalığı ile ablamla ben ilgilendik. Evde de korumamız gereken ailemiz vardı, aynı zamanda evinde yalnız olan eşiyle de ilgileniyorduk.
Maskelerimizi takıp, tedbirlerimizi alıp hemen her gün gibi hastaneye gidiyorduk. Hastaneden geldiğimiz gibi bütün giysilerimizi çamaşır makinesine atıyorduk. İlgilenmemiz gereken hastamızın yanında korumamız gereken ailemiz de vardı.
Bir gün hastaneden haber geldi ve hastamıza virüs testi yapıldığını söylediler. Endişemiz bir kat daha arttı; kendi hastalığının yanında ya bir de virüs kaptıysa!
Sonucun negatif çıktığını söylediler, içimize bir nebze olsun su serpildi fakat bir kaç gün sonra ikinciye yine virüs testi yapıldığını öğrendik, bir daha yıkıldık.
Test sonuçlarını öğrenmek için yine hastaneye gittim bir gün. Doktor toplantıda olduğu için beklemek durumundaydım. Dışarı çıkıp oturdum ve tam karşımda yoğun bakım ünitesi vardı, yani bir kaç adım ötede amcam yatıyordu. Virüs nedeniyle sıkı tedbirler vardı ve yoğun bakıma görevliler haricinde kimseyi almıyorlardı.
Görebilme ihtimalim yoktu ama oradan çıkan hasta bakıcıya bir umut sordum: “Amcam yoğun bakımda yatıyor, az da olsa görebilme imkanım var mı?” dedim, bunun mümkün olmadığını söyledi.
Tam 1,5 saat boyunca yoğun bakım kapısına bakarak doktoru bekledim ve bu durum benim için hiç kolay değildi. Amcama dualarımı göndermekten başka yapacak bir şeyim yoktu. Benim orada olduğumu bilse hemen çıkar gelir her zamanki gibi kocaman kollarıyla kucaklardı; evladı da olmadığı için beni ayrı bi severdi.
Çocukluğumda yaşadıklarımız geçti hep gözümün önünden. Amcamın yanına yatmadan uyuyamazdım geceleri. Oynar, gülüşür, eğlenirdik; yorulunca da uyuyup kalırdık. Ben bunları düşünürken doktor hanım geldi ve test sorunlarının hala gelmediğini söyledi. Mahzun bir şekilde ayrıldım hastaneden.
Amcamın yoğun bakımda yatışının 25. günüydü, ablamdan sabah erkenden haber geldi. Amcamın kalbi durmuştu ve hemen hastaneye gitmeliydik.
Ailecek hastaneye gittik ve bu çok zor bir gidişti. Arabada kimse kimseyle konuşmuyor, yalnızca için için ağlıyorduk. Ablamla ben yengemin koluna girerek, sıkı tedbirler altında yoğun bakım kapısının önüne geldik.
Nöbetçi doktor üzgün bir halde gelerek yapılan tüm müdahalelere rağmen hastayı kurtaramadıklarını söyledi. “Başınız sağ olsun” dedi ve gitti. Bu haberi bekliyorduk ama çok yıkılmıştık. Hayatı dolu dolu yaşayan amcam artık hayatta değildi.
Bugün vefatının 23. Günü ve biz hala yokluğuna alışamadık. Her ne kadar takdir-i İlâhi olduğunu bilsek de insan eksikliği çok zor...
İşte bazen Yaradan (c.c) biz kullarını böyle sıkı bir imtihana çekiyor. Sıkıntı anında isyan noktasına gelmeden sabredebilmek, belki de imtihanı geçebilmenin en önemli kısmı.