=İNANDIM=

aldım elime hakikat defterimi demledim bi çay sonra açtım camı dışarıdan gelen yağmur tanelerinin sesiyle başladım düşünüp düşünüp yazmaya.
Sanki bulutlar acılarıma ortak olmayı ister gibi boşaltıyordu yağmur tanelerini bir bir.
O an sırılsıklam ıslanmak istedim sanki yağmur taneleri günahlarımı acılarımı bir bir temizleyip götürecek gibi .
Sonra kapattım gözlerimi,hayatım bir film şeridi gibi geçti gözümün önünden sonra çocukluğum geldi aklıma, hasret kaldığım çocukluğum. Hayattaki acılardan bi habersiz yaşadığım çocukluğum...
yağmur yağdığı zaman camın kenarına oturur cama yapışan yağmur tanelerinden birini tutar ve ilk onun akıp gitmesini isterdim ondan önce başka taneler akarsa üzülürdüm.
Buydu bizim hüznümüz böyle masumdu bizim acılarımız ne oldu bize böyle? Ne ara büyüdükte hüzünlerimiz omuzlarımıza ağır geldi? Ne yaşattı bize bu fani dünya artan acılarımızla biz aşık olduk yüreğimize yanan kavrulan yüreğimize aşık olduk sonra.
Kimseye anlatamadığımız fani dertlerimizi mavilere anlattık bazen isyan ettik. Bitsin artık bu işkence dedik ama sonra, sonra ne mi oldu?
Dertler bizi mevlaya bağladı yaşanan acılar bizi ALLAH'A bağladı kaldırdım kafamı yine gökyüzüne kapattım sımsıkı gözlerimi yağan yağmur günahlarımı alıp götürsün istedim sımsıkı kapattım gözlerimi affedilmeyi bekledim.
Tövbe ettim, hiç açmadım gözlerimi. İnandım,istedim katlandım tüm bu kederlere yaratan için.
Yağmur daha çok yağdı daha çok ıslandım ve daha çok istedim affedilmeyi sonra açtım gözlerimi ve acılarıma bir kez daha şükrettim beni mevlaya,mavilere,özgür kuşlara bağlayan acılarıma bi kez daha şükrettim. Acılarıma daha çok katladım rabbim için.
Bidaha acılarım bitsin diye dua etmedim acılarıma katlanmak için güç istedim rabbimden çünkü benim mutluluğum bu dünyada değildi bu dünya bize göre değildi.
Bu yüzden biz dünyayı, dünyayı sevenlere bıraktık. Ah bana acılarımı benimseten fani dünya beni baki olan rabbime kavuşturacak bi köprüden başka hiç bir anlam ifade etmiyorsun artık...