İnsan kendisi ile konuşabilmeli #kişiselgelişim

Bir insan yaşadığı her şeye rağmen kendisi ile konuşabilmeli.Yaşadıkları,yaptıkları ona ders olmalı kendi içinde istişareler yapıp,düşüncelerini olumlu olumsuz tartıp biçebilmeli.Elbetteki hayat hep olumlu gitmeyecektir bazen bazı yerlerde düşebiliyoruz ama düştüğümüz yerden kalkmayı bilmeliyiz.En basitinden terketilmek.İnsana ne çok büyük boşluklar yaratıyor değil mi?
Sevdiğin bir insanı kaybettiğin zaman,onun seni hiç bırakmayacakmış gibi yapıp sonra bir anda her şey çok güzelken çekip gitmesi.Dünyalara sığdıramadığınız kişilerin sizi ufak bir elvedaya sığdırması.Bir anda varlığına alıştığınız insanların yokluğu ve ardından gelen koskocaman bir boşluk hissi.Hiç geçmeyecek,unutmak kolay olmayacak,yaşamak zor olacak ama imkansız da olmayacak.Hayatınızdan birileri gidebilir,sizi terk edebilir.Her şey çok güzelken bir anda darma duman olabilir,yaşam gözünüzde bir an karma karışık içinden çıkılmaz bir halde alabilir,unutmak zorlayabilir ama asla imkansız değilidir.Bir insan kaybettiklerinin ardından oturup gidenler için yaptıklarına pişman olmak yerine kendi içinde sorgu yapmalıdır evet bunu yaptım,ona değer verdim ama o gitti ve ben kaybettim.Hayır! Sen kaybetmedin aksine kazandın.Bir düşünün hayatınıza birileri giriyor onları tanıyorsunuz arkadaşlık kuruyorsunuz veyahut duygusal bir bağ oluşuyor aranızda bazısı ile.Birlikte zaman geçiriyorsunuz bir çok şey paylaşıyorsunuz ve her şey çok güzelken bir anda nedensiz çekip gidiyor.Geriye kalan anılar ve koca bir boşluk.Kaybettin zannediyorsun ama hayır kaybetmedin.Sen,bir insanı tanıdın,ona değer verdin,sevdin,karşındaki insana zaman ayırmanın önemini yaşadın,terk edildin,kaybetmenin acısını yaşadın,varlığı hoş olan insanın yokluğunu tattın,değer vermenin nasıl güzel olduğunu bildin ama kaybetmedin inan bana kazandın.Sevmenin kıymetini,sevilmenin değerini öğrendin,bir insanı varlığına alıştırdıktan sonra terketmenin onda yaratacağı yıkımları öğrendin,bilerek ve isteyerek bir insanı kırmamayı öğrendin,bir insana sevmediğin halde yalan söylememeyi öğrendin ve en önemlisi sen insan olmayı öğrendin.Hayat sonsuz bir maratondur ve bu maratonun sonunu bilemiyoruz.Bize ayrılan bir zaman var o zamanı değerlendirmek bizim elimizde.Yürüdüğümüz bu hayat yolunda elbette engeller olacak ama o engelleri aşabilmeliyiz.Bir şeyleri kaybettiğimiz için tamamen her şey den kaçmamalıyız,kendimizi hayata,insanlara kapatmak yerine düştüğümüz yerden dimdik ve ders almış olarak kalkmayı bilmeliyiz.Evet çok kaybettik,canımız yandı zaman zaman hatalarımız oldu ama güçlü olmayı öğrendik.Bize verilen bu hayatı her şeye rağmen yaşamayı öğrenmeliyiz gerek ayrılık acılarıyla,gerek yapılan hatalarla ama ne olursa olsun öğrenmeliyiz.Kaybettiklerimizden ve hatalarımızdan pişmanlık duymak yerine yeniden doğmalıyız. İnsan ne insana ne de kendine küsmeli.Kendisi ile konuşabilmeli.