#İnsanınÇemberAlanı #Yalnızlıktan korkmak #Yalnızlık

İnsan yalnız kalmaktan neden korkar?
Yalnız kalmak sahiden de bu kadar korkutucu mudur?

İnsanoğlunun yaşamı boyunca sürekli kendi kendine sorduğu ve korktuğu sorulardır bunlar.İnsanlar hep yalnızlıktan,dışlanmaktan korkar.Öyle ki bunun düşüncesi bile korkutmaya yeter onu.Evet belki de bir yerde haklıdır da korkmakta.Yalnızlık o kadar da güzel olmayabilir ama asla sanıldığı kadar korkutucu değildir.Her insan birileri ile konuşmak,zaman geçirmek,dertlerini anlatıp,mutlu ve mutsuz olduğu anları paylaşmak ister.Ama bir yerde de yalnız kalabilmeli insan.En azından buna cesaret edebilmeli.Söz ettiğim şey elbette ki kendini tamamen toplumdan soyutlamak, kabuğuna çekilmek değildir.İnsan biraz olsun bir köşeye çekilmeli,dinlenmeli ve en önemlisi kendini de kendini dinleyebilmek.işte o zaman anlayacağız yalnızlığın aslında o kadar da kötü bir şey olmadığını.Her insan biraz olsun ne istediğini bilmeli,ne yazık ki bir çoğumuz sadece ait olma duygusu ile yaşamını sürdürüyor tamamen buna bağımlı haldeyiz.Tek istediğimiz ait olabilmek,anlaşılmak,sevilmek evet ama tüm bunları isterken ve hayatımız da o kadar insan varken neden hâlâ mutsuzluğumuz devam ediyor? Çünkü
tam olarak ne istediğimizi bilmiyoruz.Bugüne kadar hiç birimiz ruhunu,kalbini dinlemedi.Ne zaman mutsuz olsak ya da mutlu olsak etrafımızda hep bize ne yapmamız gerektiğini söyleyenler oldu.Biz asla kendimiz ile baş başa kalamadık.Çünkü korktuk.Biz en çok kendimizi duymaktan,dinlemekten korktuk.Bırakın kendinizi,alın benliğinizi karşınıza ne geçiyorsa içinizden sorun,ne söylemek istiyorsanız söyleyin varsın hayatınızdan çıkması gerekenler çıksın, artık bir şeylere bu kadar bağımlı hale gelmeyi bırakın.O kadar çok kaybetme yalnız kalma duyguları ile dolmuş ki içimiz asla bizi yoran,inciten, yıpratan şeylerden vazgeçemiyoruz.Kendi benliğimizden o kadar uzaklaşmışız ki kendi iç sesimizi duymuyoruz.İnsanlar artık yalnız kalmama uğruna kendilerinden vazgeçiyor.Kimse biraz durayım,biraz da kendimle zaman geçireyim,kendimde konuşayım diyemiyor.Korkma elbette ki bu yolun sonunda yalnız kalmayacağız,hem varsın yalnız kal ne olabilir ki.En fazla, yalnız geldiğin bu dünyadan yine yalnız gideceksin.Kaybedeceğin en fazla yanlış giden şeyler olur.Ama sen kendini bulursun.Korkmamalısın,biraz olsun bir köşeye geçip yalnızlığın tadını çıkartacak kadar cesareti yaşamalısın.
Her insanın sadece kendine ait ama çoğunun yanlış bildiği bir çember alanı vardır Bu alana bizden başkası giremez orası bizim dinlenme alanımız ve kendimizi dinlediğimiz alanımızıdır.

İnsanın yaşam boyu içinde bulunduğu çemberleri vardır.Bu çemberlerin ortasinda bizler bulunmaktayız yani merkez alan biziz.Birinci çember bize ait olan bize özel alanımız,yaşadığımız duygular, asıl ne istediğimizi sadece bizim bildiğimiz,acılarımız,bizi biz yapan benliğimizin bulunduğu alandır.ikinci çember ailemiz,anne,baba, kardeşler,hala, dayı,teyze,vs. bize hayatın ilk adımlarını atmamızı öğreten belirli yaşa kadar yaşamımızı sürdürmemizi sağlayan hayatla bir bütünlüğümüzü sağlayan kişiler ve yaşantılardır.Üçüncü çember arkadaş ve diğer yakın çevremiz, çocukluk arkadaşları,ilk aşklar ve sınıf arkadaşlarımızın bulunduğu alandır,burada hayata dair bir çok şeyi öğreniriz ve her zaman buraya ait olmak isteriz.Buradan kopma duygusu hep bir korku uyandırır içimizde.Çünkü burası aileden sonra hayata tutunduğumuz bir çemberdir.Dördüncü ve son çember ise toplum ve toplumda karşılaştığımız diğer insanlardır.Burada günlük hayatın alışılmışlığı dışında pek çok farklı kişilik ve hayatlar ile karşılaşırız ve genelde burada tek başımıza kalmaktan korkarız,toplum da dışlanmaktan,yargılanmaktan korkarız ve bu yüzden ikinci ve üçüncü çembere daha sıkı bağlanırız.Öyle ki tüm bunların içinde asıl önemli olan birinci çemberi yani asıl benliğimizi unuturuz.O kadar çok korkuyoruz ki yalnız kalmaktan,toplum içinde ve karşısında da tek başımıza olmaktansa birinci çemberimizi tamamen savunmasız hale getiriyoruz.Hal böyle olunca o çember istilaya uğruyor ve biz kendi benliğimizi tek başına kalmaktan korkutuğumuz,kendimizi duymaktan korktuğumuz için ikinci ve üçüncü çemberin eline bırakıyoruz.Dördüncü çember ise zaten bunların tamamını sarıyor.Böyle olmamalı aslında.İnsan biraz olsun yalnız kalabilme cesaretini göstermeli,tek başına bir şeyler başarabilmeli,tek başına mücadele etmeyi öğrenmeli.Çevremiz artık arkadaşım olmadan yapamam,gidemem,ailem olmadan olmaz gibilerle dolu,her kafadan nasıl yani tek başıma mi ama tek başıma ne yaparım? Soruları yükseliyor.Kimse yalnız geldiği hayat yolunu bir anlığına bile olsun yalnız yürüme cesaretini gösteremiyor.Kalabalığa o kadar çok alışmışız ki tüm bu gürültünün içinde kendimizi unutuyoruz, dinlemiyoruz.Çünkü yalnızlıktan korkuyoruz ve yaşamın sonunda aslında tam da korktuğumuzu yaşıyoruz.Çember daraldıkça benliğimiz kaçmak,kurtulmak istiyor,nefes almak istiyor.Bir anda yakıp yikabiliyoruz,her şeyden, herkesten uzaklaşıyoruz.Aslında tüm bunların sebebi kalabalık değil en başta kendimizi dinlemedigimiz,dinlenmediğimiz yalnızlıktan korktuğumuz için.Kendini duyabilmeli insan,dinleyebilmek,anlayabilmesi ne istediğini bilmeli, yalnızlıktan korkmamalı tek başına mücadele etmeyi bilmeli.
Kendini kalabalığa atmadan önce düşünmelisin: ben bunca insan içinde günü geldiğinde tek başıma durabilir miyim,hayatla tek başıma mücadele edebilir miyim?ben gerçekten ne istediğimi biliyor muyum? Kaç kez sordum kendime nasılım diye,kaç kez kendimi dinledim,kaç kez biraz olsun yalnız kalmak istedim ve kaç kez aman insanlar kırılmasın, üzülmesin beni yalnız bırakmasın düşüncesini kafamdan atıp kendimi köşeme çekip asıl istediklerimi dile getirdim.Tüm bunları yapabilmeli insan yapabilmeli ki günü geldiğinde hayat onu tek başına bıraktığında ne yapması gerektiğini bilmeli,tek başına da olsa
insan biraz kendisi ile zaman geçirebilmeli.Yalnızlıktan korkma çünkü yolun bir gün o kapıya çıkacak.

Havin MOHUL