:.

İnsanları kaybetmekten,kişiliğimi değiştirmekten korkuyorum.Yalnızlık duygusunun en diplerinde yaşadığımı düşünüyorum.Telefonumun nerde olduğu hiç umrumda değil.Fırlatıyorum bir yere zorunlu olmadıkça ona bakmıyorum bile.Radyasyon denilen hastalık hastası sebebinden kurtulduğumu düşünsem de bana gelen mesajları 1,2 gün sonra görüyorum.Bazen kbakma görmemişsim mesajı,bilmem ne falan filan türünden cevapları bile atmak içimden gelmiyor.Kendimden kat ve kat derdi,sıkıntısı olan insanları görünce benim anlık,aylık veya senelik hissettiğim dertler bir hiç gibi geliyor.Bunu farkediyorum ama yine de aynı duyguları yaşıyorum.Çözümü,mutluluğu ve doğru olanı aklımda belirlerken,onaylarken icraatte bu onayın dışına çıkabiliyorum.Günlerin tekrarını yaşamak bir,iki farklı olayın dışında hep aynı kalıyor.İnsanlar bana güler yüzlü,insancıl yaklaşımda olduğumu söylerse ben derinliklerimde ki o duyguları dürtüp uyandırmak istiyorum.
Düğümün çözümü ipin kendisindeyken , depresif düşüncelerin anahtarı da insanın kendisinde.
Ruh değişimleri ruhuma hücum etmiş durumda.