İnsanlık Dediğin

İnsanlığı geliştirmenin tek yolu insanların üzerine basarak nitelik kuvvetlendirmekmiş. İnsanlığı geliştirmek için insanları kullanan bir sistem ne kadar insancıl olabilir? Belki de hedef insanlık değildir. Yalnızca kamufle edilmiş bir fenomen, kesinlikle pneuma değil. İnsanlık dediğimiz şey nedir ki? Erdem, karakter, ahlâk veya prensipler mi? İyi dilekler ve kötü lanetler mi? İnsana özgü bir kavram olsun diye onu iyi düşünmemizi sağlayan şey hümanist yaklaşımın o masumane hali olsa gerek. Sözle masumiyet kazanmaz insan, aldanmışsa masum değildir. En basitinden insanlığın gelişebilir olduğunu kim söyledi ki onlara? Gelişen ve değişen her şey fenomenal değil mi? Mutlak değişmezleri reddettiğiniz gibi üzerine bir de fenomen olana mı tapınıyorsunuz? Değil miydi zaten özgürlüğünü çalmak istediğine özgürlük vadetmek bi' rezalet? Kurgu dünyasında gerçeklerin barındırılmadığını zannederken ima ile bilinçaltına yerleştirilen o mesajlar? Enerjiyi reddederken, tinsel olanı inkâr ederken kabul edilen o bilinçdışı? Varlığını kanıtlayamadıkları şeyi sırf bilim adamı söyledi diye bilimsel mi kabul ediyorlar? İnsanın varlığında inayet yoksa ona inayet verebilecek bir şey var mıdır dünyada? Bilmiyorum. Saygı, sevgi, bağlılık, çalışkanlık, nezaket, sosyal hayat, akıl, zekâ, duygular, hafıza... Hiçbirinin bir önemi kalmıyor insanda. İnsanlığı geliştirmek bu mu? Söylediği sözün anlamından bir haber bir toplum yetiştirmek mi insanlık? Onları basamak olarak kullanmak mı? Attığı her adımda özgürlüğünden feragat eden insan gelişmiş değildir. Aksine bir önceki günden daha düşkün, daha yaşlı, daha yorgun, daha bitkin, daha yeis ve kırgın... İntihara meyleden kimse yoktur ki yaşama tavsiyesi vermesin insanlara. Öyle bir noktaya gelir insan, yaşatmaya çalışır ölmeyi temenni ederken. Çünkü inanmaz ahir bir vakte belki de. İnanmaz ölünce her şeyin daha mucizevi bir ahenge sahip olacağına. İnandık bir nebze bunlara, benzeri binlerce yalana ve dahasına. Yaratmak istedikleri o insana dair en ufak bir iz kalmayana dek çaldılar ruhundan cânını. Can değil bu cândır. İnsanları bir paryaya çevirmek için yapmadıkları işkence kaldı mı? Her şeyin bir sistematiğini sağlamaya çalışırken nasıl bir yaşam bekliyorlar? İnsan çark dişlisi değildir ki her günü birbirinden farksız kalsın. Üretmek, tüketmek, kazanmak ya da kaybetmek insanlıktan değil. Bunlar erdeme teğet geçmekten bile uzaktır. İnsanların gerçekten yaşadığına inanmak güç, etrafına bakan kim görür cân sahibi olanı? Sadece sürükleniyorlar herhangi bir yönde... Yaptıkları her şeye mecburlar, mecbur olduklarını sevmeye çalışıyorlar. Sırf daha az can sıkıntısı hissedebilmek için. Yarının bugünden bir farkı yok, ki olsa hayat ne kadar da heyecanlı gelir. Tanrı pneuma ile yeterince değer vermedi mi insana? İnsan insandan ruhunu çalmak istiyor. Hobbes haklıydı, herkesin herkesle bir savaşı vardı. Savaştan çekileni yaşamı bilmemekle suçluyorlar. Çünkü şiddetli bir arzu istiyorlar, kan kussun istiyorlar diğerleri gibi. Acıyı öylece seyretmesin, feryat etsin, küfretsin ve çıldırsın istiyorlar. Başka şekilde de haz almıyorlar yaşamdan. Taşkılar istiyorlar, taşkınlıklar istiyorlar insanların bendinden. Ezip geçsinler birbirlerini, ister kılıçla, ister kalemle-dil ile olsun ne fark eder? Neticede birisi bedeni, diğeri ruhu parçalamıyor mu Eco deyimiyle? Ebedî olana izmihlal esareten uğramaz, eser miktarda hissedilir, o da kaybolur evrenin her zerresinde. Soyluluk ile işi yoksa insanın, parya nasıl vardır? diye düşünse bile bir kere. Cevabını ne bulabildi, ne de bulmaya çalıştı ki en fazla birkaç saniye... Ardında yine huzurdan feda edilmiş yılları, önünde feda edeceği dahası var. Yarın neyi değiştireceksin? Üzerindeki kıyafetten başka... Ne uğruna feda ettin yıllarını? Belki birkaç fenomen fazlasına. Kalem değildir cânın ayinesi, dildir ayine ve pneuma aslında gizli.