Sözüm o ki; belki de bir kuzenden öte bir kardeş ve en iyi arkadaş gibi bir şey benim için İrem... Bebekliğini bilirim onun yahu... Küçüklükte ona çektirdiklerim hala gözlerimin önünde, pişmanlık duymuyor değilim tabi... :D Ama neyse bunlar geçmişte kaldı ve şimdi birbirimizsiz olamayacak iki kuzeniz, kardeşiz, en iyi arkadaşlarız. O, her zaman yanımda olan yegane kişilerden birisi. İyi veya kötü zamanlarımda, her zaman yanımdaydı. Birbirimizde kaldığımızda sabahladığımızda yaptığımız tüm o saçmalıklar, İrem'in ağzıma takılan mükemmel sözleri (bkz. mükü, fuantezi, mual, mütüş vs.), nedensiz yere gülmelerimiz, tart yapamayaşımız, sürekli saçma sapan fotoğraflar çekişimiz, kısacası her daim eğlenişimiz; İrem'e teşekkür etmem gereken nedenlerden yalnızca bir kaçı. Eğer onu tanımasaydım belki de hayatım tamamen boş bir hal alırdı. Benim gibi karamsar bir insanı bile her dakika güldürebilen çatlağın teki o be. İyi ki var, iyi ki hayatımın önemli bir kısmını kaplıyor...