Vedaların kavuşması tadında bir ayrılıktı bu. Güneşin batması ama bir sonraki güne yeniden doğması gibi. Kırılmış kalplerin parçalarından oluşan bina gibiydi bu ayrılık. Olgunlaştıran ve dönüşü olduğunda daha temkinli adımlar attıran . Belki de dönüşü olmayan bir ayrılıktı bu. Ruhu bedenden ayrılmış insan gibi. Belki de gerçek olan keskin bir bitişti. İyi miydi peki ? Kabimi susturursak eğer , elbette ki çok iyiydi.