İYİLEŞMEK

Defalarca geçtiğim yollarda hep aynı tümseklere takılıyorum. Sessizce hallederim sandım başta beceremedim. Anlatınca geçecek sandım; belki eksildi, bir hayli basitleşti ama geçen bir şey yok sanki. Susunca kapanır sanıyorum ama yok bu böyle bir şey de değil sanki. Kalabalığa karışınca uyuşuyor, belki biraz erteleniyor da ama hep boğazımın ortasında acıtan bir yumru nereye gitsem benle geliyor. Bir kişiye ya da tek bir olaya da ait değil hani. Güzel olanları çoğaltınca arınacağımı söyleyen psikoloji kitaplarına da kanamıyorum artık. Aklımla dilim yapılmasını gerekeni yapıyor. Ama içimdeki yaralı kız çocuğuna söz geçiremiyorum. Yarasını görüyorum lakin nasıl saracağımı bilemiyorum. Eskiden anlaşılamadığımı düşünürdüm anlayanım olursa geçecek sanırdım artık buna da inanmıyorum. Çoğu zaman beni anlasın diye gözünün içine baktıklarım daha çok yaraladı, başka yaralar açıp daha çok kanattı. Anlayabileni de bir yere varmayan dertlerimle yormak istemiyorum. Kendi derinliğimde boğuluyor gibiyim. İyileşmek ne kadar zormuş.