Kabulleniş

Bir şeyler oluyor etrafında ama sen sadece izliyorsun her günüm mezarlıkta geçti her günüm ama tek gidemiyorum tek kafamı bile çeviremiyorum. İnsanlara muhtaç olduğum için daha da üzülüp kötüleşiyorum. Annem ve babam benim numara yaptığımı okula gitmemek için uydurduğumu düşünüyorlar. Onlar inanmadıkça daha da kötü oluyorum. Çığlık çığlığa bağırıyorum tüm bedenimle bana bir şeyler oluyor. Kafamı duvarlara vurarak ağladığımı hatırlıyorum. Her gün kafamın kanadığını durmadan kustuğumu. En sonunda ikna oldum yani şöyle her gün beynimde ya tümör olduğuna inanıyordum yada ms falan. Bir gün belirtilerimi yazdım google ya (selam olsun ) başlık şu "en az üç belirtisi varsa panik atak olabilirsiniz"
Bende hepsi var cidden ama birisi bana kolunda mı ağrıyor deyince ağrımıyorsa ağrımaya başlıyordu çünkü.
Beynin insana oyunu işte. Kendi kendime psikiyatri den randevu aldım gittim. Bir kaç bir şey anlattım. Doktor bey sağolsun dayadı ilaçları. İlk bi iyi olur gibi geldi ilaç çünkü bak ciddi hastaymışım geçicek içince diyorum. Salak gibiyim ama. Staja devam anaokulundayım tabi her uyku saatinde çocuklara bakmam gerekirken osura osura uyuyor oluyorum. Gerçekten elimde değil ilaçlar yapıyor herkesin gözü bende insanlar baktığı anda kilitlenip gene yürüyemiyorum daha da kötü olmaya başladım. Bir akşam geldim eve ilaçlarımı içtim hatırlamakta zorlanıyorum şimdi elim kesildi kanamaya başladı. Baktım hissetmiyorum bi gram acımıyor elime bıçak aldım kolumu çizdim o da acımadı bir anda kahkaha atmaya başladım ama nasıl gülüyorum nasıl ama delirmiştim yerde bağdaş kurdum çığlık atarak gülüyorum işte bana o zaman herkes inandı.
Annem beni öyle görünce bütün ilaçları lavaboya döktü sonra hemen bir psikolog buldular hayatamın en zor ve korkunç günleriydi asla bitmiyordu ve geçmiyordu.