Kaç Canım Kaldı ?

Kötü anıların ardından gülmeye başlamak,delirmenin değil,ölümün göstergesi.Bir şeyler gittiğinde,gözyaşları boş kalan yerlere karşı açılan savaşın ilk savaşçısı.Ve göz yaşları kuruduğunda,tebessümler ardına saklanır artık gözlerin kızarıklığı.İşe yaramamanın acısıyla daha çok grileştirir havayı.Ve gün gelir bu yağmurlar senin içinde şiddetli şimşeklerle boşanır.Zaman durmaz,hiçbir koşulda ve hiçbir yerde.Bir süre sonra acılarına,hala taze olan ve her gün kanatılan acılarına dişlerini sıkıp,kaşlarını çatarak kıvranmaz,anıra anıra gülmeye başlarsın.Ne ara gelmiş olduğunu bilmediğin,sapsarı bozkırın ortasında çırılçıplak kalmışsındır ve bu haline ağlayacak yerin kalmamıştır.Yaşam bir köşeye sıkışır gitgide.Çocukken yaşadığın coşkuların günden güne tükenir.Gülüşlerin azalır.Ve biz en büyük yanlışı,çocukken bizde olmayanlara gözyaşı dökerek yaptığımızı anlarız.Bu yüzden artık sahip olduklarımızı kaybettiğimizde dizler üzerine kapanıp ağlamaktansa,gülmeyi yeğliyoruz.Acı olan şu ki,biz artık gülerken de ağzımızı kapatıp,başımızı çeviriyoruz ya da ellerimizle yüzümüzü kapatıyoruz.Öyle bir hal aldı ki yaşantımız,tabir-i zıtlarıyla aynı anlama gelir oldu tepkiler.Ağlayamamanın yerini gülmek aldı.Sevmenin yerini nefret ve sevilmenin yerini hasret.Artık keyifle içilen çaylar yok,artık herkese benden çay yok.Bundan böyle bir çay koy da içimiz ısınsın var.Bundan böyle ayazlar bir sarılışla değil,belki de normalden koyu bir çayla savaş verecek.Belki bir simit yiyip,bir çay içerken deniz kenarında seni düşünüp tasalanacağım.Belki de eski günleri yad edeceğim.Belki de artık olmayışın ürkütecek beni.Sen gittin,mevsim değişti.Yapraklar gitti,mavilikler gitti.Ya ben de gidersem? Ben de gidersem,kim yaşar bu hayatı? Yerlere dağılıp paramparça olursam,daha anlamlı olurum belki.Acılar ayrışınca azalır mı? Sanmıyorum.Acılar,zamandan da hızlı deviniyor.Bir çığ gibi büyüyor her gün.Acı dendiğinde çoğu kişinin aklına sıcak şeyler gelir.Oysa ki ben acı dendikçe üşüyorum.Herkes üşüyor da o yüzden sıcağı düşünüyorlar galiba.Yabancılığımdan sıkıldım.İnsan bildiği sokakları özlüyor.Mesela şu köşedeki kıraathanenin çayı çok güzel diyebilmeliydim.Nedenini de şöyle açıklayabilirim ki,bir şeyleri bilerek severken onun kötü yanları batmıyor gözüne.Mesela aynı kıraathane pislik içerisinde.Ama çayı güzel.Üstüne üstlük oraleti de güzel.Bir kıraathaneden beklenenin en iyisi.Mesela seni iyi bilirdim,saçını sabah kalktığında hangi tarafa atacağını,gülerken bir gözünün kapanışını ya da oje sürerken mırıldandığın şarkıyı.Senin de müdavimlerin olabilirdi pek ala.Seni bir kıraathaneye benzettiğim için özür dilerim ancak oralet kadar yara kapatıcı,çay kadar sarmalayıcıydın,o yüzden hiçbir zaman böyle kâr getiren bir müesseseyi kapatacağını düşünmedim.Taşındın.Belki uzaklara.Ama söylemeliyim ki sokakları bize tanıtan asfaltlar değil,esnaflar.Ve ben artık burayı tanımıyorum ve ben başka hiçbir yeri tanımıyorum.Ve bir şeyleri bilmemek insanı ensesinden askıya asılmış hissettiriyor.Çırpınmıyor,öylece duruyorum,yorgun bir emekli paltosu gibi.Bundan fazlasını umut etmem,düpedüz kendini kandırmak olurdu.Şimdi,içerinin sıcaklığından buharlaşmış cama bakarken,şu tahta sandalyeyi öylece bırakıp gitmek bile içimi acıtıyordu.Ancak tanışmalıydım,önce kendimle.Ve bir insanı en iyi yolculukta veya içki masasında değil,deniz kenarında tanırdınız.Çünkü böyle bir sonsuzluğa şahit olurken sizi farketmek,sizin sonsuzluğunuzu kabul etmekti.Deniz kenarına gittim,kendimin aklına bile gelmedim,sustum,öylece denizi seyrettim.Eğer ki aynı şans bir daha bana verilseydi,yine susar denizi seyrederdim.Buna değerdi.Yine kendimi tek kalemde harcamıştım ve bu oyunda kaç canım kaldığını göremiyordum.