Kadın oluyorum, utanıyorum.

4-5 yaşlarımdayım, annemin arkadaşlarının erkek çocuklarıylada oynayabiliyorum.
8 yaşlarımdayım, onlarla çok fazla temas halinde bulunmamam için tembihleniyorum.
10 yaşımdayım, artık şortlarımın,kıyafetlerimin kısalığı değiştiriliyor.
12 yaşımdayım, artık erkek arkadaşlarımla aramda belli mesafeler var.
15 yaşımdayım, sokaktaki yabancı erkeklerle konuşmamam, kimseye güvenmemem, tenha yerlere gitmemem konusunda tembihleniyorum.
16 yaşımdayım, abisi ve babası olduğu için kız arkadaşımın evinde kalamıyorum.
17 yaşımdayım, anlıyorum artık tüm bunların sebebini. Yavaş yavaş kadın katagorisine giriyorum. Artık gözlerimin güzelliğinden değil, göğüslerime bakıyorlar, artık gülüşüme değil bacaklarıma bakıyorlar. Artık kız değilim, artık kadınlığımla beğeniliyorum. Artık büyüyorum, her büyüdüğümde biraz daha kadın oluyorum. Ama asla insan olamıyorum. Yaşıtlarım neredeyse her gün tecavüze uğrayıp katlediyor. Babam beni bunlardan korumaya çalışıyor. Diğer erkeklerde babalık, abilik yapıyor. Ama sadece kendi kızlarına, kardeşlerine. Kadınlar utanıyor artık kadın olmaktan. Kapalıysan, gizemli bakıyorlar sana hayallerinde soyuyorlar. Çünkü önemli olan bedenin,işlevin. Değilsen, herşey meydanda "tahrik oldum" diyorlar. Artık kadın cinsel objeye dönüşüyor. Sevemiyor, saygı duyamıyor. Kadına, güçsüz, zavallı gözüyle bakıyor. Sevmeyi unutan,bilmeyen bir toplum geliyor. Sevişmenin sevgiyi göstermenin bir yolu olduğunu bilmiyorlar. Kadınlar kadın olmakla suçlanıyor bu ülkede. Kadınlığa,insanlığa saygısı olmayanlar cezadan indirim alıyor. Ama biz çağdaş bir toplumda yaşıyoruz. Yine bağırıyoruz. Biz cinsel obje değiliz diye. Sesimiz geliyor mu?
Özür dileriz #CansuKaya