Kadına Şiddet

Bugün kendimi daha iyi anlayabilmek adına parka doğru yol almıştım. Birçok şeyden yorulmuştum çünkü. Okuldan, evden, arkadaşlardan kısacası hayattan. En fazla kalbim hırpalanmıştı bu yolda. Verilen sözlerden, yediğim kazıklardan, yetişmeye çalıştığım işlerden... Artık nefes alamıyordum. Bu yüzden parktaydım. Neden parkta olduğumu ben de bilmiyorum. Belki de çocuk çocuğun halinden anlar sözündendir. Kim bilir?
Bir banka oturuyorum. Koşmaktan yorulmayan çocukları izliyorum. Gözlerim bir adamla bir kadına ulaşıyor. Kadının gözlerinden yaşlar akıyordu.. Adam bir şeyler soruyor. Kadın her cevap vermeyişinde hani bizim tutmak için can attığımız elle kadına ard arda vuruyordu. Kadın hamile. Karnı burnundaydı. Kulaklarımda kadının tiz çığlık sesleri yankılanıyordu. Etrafıma bakıyorum. Birçok göz onların üstündeydi. Ama kimse müdahale etmiyor. İşte bir kadına şiddete daha göz yumuldu. Kendi adıma büyük bir utanç yaşadım. Cesaretimi toplayıp, ayağa kalktım ve korku dolu adımlarla yanlarına gittim. Ve konuşmaya başladım. Adam beni gördüğüne sinirlenmiş olmalı ki burnundan solumaya başladı. Beni gönderdi. Kaale almadı ilk başta. Çünkü ben çocuktum. Arkamda bıraktığım gözlerde artık ayaklanmaya başladılar. Ve olaya müdahale ettiler.
İşte bizim insanımızda böyle. Bir liderleri olmadığı sürece hiçbir şeye karışmak istemezler. Gözümüzde küçük o daha yapamaz dediğimiz çocuklar en büyük liderlerimiz aslında. Kadına şiddet. Ezik gördüğünüz kadınlar, eve kapattığınız kadınlar ama bir o kadar da muhtaç olduğunuz kadınlar. Onsuz asla bir şey yapamayacağını birçok erkek anlamaz. İş işten geçince anlarlar çoğunlukla. Ben bu küçük yaşımda daha iyi kavradım gördüklerimle. Hiçbir erkeğe güven olmayacağını özellikle...