KAHRAMANIM
Küçükken hikayem olsun isterdim. Benim artık hikayem var, kahramanı olduğun. Hani öyle mutlu sonla biten bir hikaye değil belki kendi hikayemde kötü rolüm ama benim hikayem var. Küçük bir semtte, orta boylu bir parkta ve ufak bir tartışmada tanıdım. Hafiften tombul yanakların ve dünya güzeli gülüşün tabi birde gözlerinde. Gördüğüm anda aşık olmuşum aslında. İzledim konuştum takip ettim ve sonunda sana ulaştım. Sevildim kahramanım tarafından mutlu son değil de mutlu sonsuz olacak bir hikayeyi mutsuz sonsuzluğumuza uğurladım. Kırdım, üzdüm, ihanet edip her şeyi berbat ettim. Korkardım ben terk edilmekten hep o yüzden kaçtım ben inanmak istemedim. Bahaneler aradım korkularımdan kaçtım. Küçük bir çocukken babası tarafından terk edilmiş bir çocuktum ve benim masumluğum o zaman bitmişti. O günden sonra hep kaçar oldum. Kaçtım, kaçtım, kaçtım... hiç bir şey değişmedi kaçmak çözüm değilmiş. Kaçmak her şeyi daha fazla berbat ediyormuş. Hatırlar mısın el ele tutuşup gezdiğimiz yerleri. Hatırlar mısın sarıldığımız o apartman girişini. Keşke derim o gün bir saniye daha fazla sarıla bilseydim. Keşke derim saatlerce daha fazla konuşsaydık. Keşke, keşke fakat keşkeler bitmeyecek yaptığım hatalar, ihanetler silinmeyecek. Biz olmayacak bir daha. Umut insanı hayata bağlayan bittikçe de hayattan parça parça koparan kavramdır. Umudum var şampiyonlar ligi kupasını alacağımıza umudum var bir gün karşılaşacağımıza. Oysa ben seni alex kadar, oysa ben seni bir çocuk gülüşündeki masum gülüş kadar, oysa ben seni bir anne sevgisi kadar çok seviyorum. İtiraf edemiyorum. İçiyorum, içiyorum kimseye bir şey anlatamıyorum. Anlatılmaz olanımsın benim. Anlatamadığım dile getiremediğim uzaktan sevmeye bile kıyamadığımsın. Sözler boğazımda düğümleniyor, kalem elimde titriyor biliyorum bu yazdığım mektubu yine sana veremeyeceğim. Bilmem belki de bu şehir bize büyük geldi içinde kaybolduk, bilemem belki bu şehir bize küçük geldi hayallere dalıp gittik. Çok sevdin hissediyorum ama artık o kadar uzadığımdasın ki hiç bir şey hissedemez oldum. Ölüyorum. Yardım et diyemem, tut elimden beni ayağa kaldır diyemem, güven diyemem. Fakat bir şey unutmanı istemem bir gün sorarlarsa seni seven oldu mu diye beni aklını getir ve hiç kimseye söyleme. Söyleme ki bu hikaye sen, ben ve bizde kalsın.. saçmaladığımı düşünme çünkü sen olunca ne bu el kalem tutuyor ne bu göz yaş tutuyor. El tutmaz olunca dil burkuluyor gözde yaş durmayınca yürek sızlıyor. Seni seviyorum yaz güneşi.