KALDIRIM İZLERİ

Koltukta oturdum saatlerce
Düşündüm hep kendimce
Gözlerimi sağa sola çarptım
Düşünüyorum.
Karşımda sakin duran kaldırımlar
Nede çokça izler kaldı üzerlerinde
Tıpkı tüm acıyı damarlara kadar yaşayıp
Sessiz kalan insanlar ı anımsattı bana.
Ruhlar ı geveze olmuş dersin,
Dışarıdan ses seda duyulmaz
Ama ben hissediyorum
Otursam da, uzaklaşsam da onları duyuyordum
Kaldırımların çığlıkları kaldı attığım adımlarda
Başka insanlar koştu, yürüdü, geçirdiler adımlarını
Kaldırımlar ise yıldız kayarken bize verdiği
Sessizlik büyüsüne kapılmış gidiyordu
Kalbim tüm acıları içine çekmiş
Beynim tüm adımları kodlamış
Kulaklarım ise o naif kelimeleri duyuyor
Bedenime hapsediyordu
Sanki kaldırımlar ile aramızda hiçli boş insanlar kavrulmuştu
Hiçbir etki almaksızın söylenir durulurdu çağrışımlar
Bense masum bir bakış, kalabalık içtenlik
Oysa sadece bir kaldırım tantanasına vurgun.