Karanlık Geceler...

Bir gece vaktiydi. Karanlığa saklanılmış, zamanın en değerli anında aklıma birden yaşamın en değerli yanı geldi bir dar sokakta. İlerledikçe sanki daha da karanlıklaşıyordu sokak. Aklımdaki düşünceler kıpraşıyordu. Bi o kadar da ürkütücüydü. Sokağın karanlığı ve darlığından ziyade. Karanlıktaki karamsar düşünceler insanın içini ürpertir cinsten olur ya bazen. Evet, işte o cinstendi. O sokaktan daha önce geçmemiştim. Adım seslerim yankılanıyordu. Ve ben ilerledikçe karanlık daha da kararıyordu. Gölgem düştü aklıma karanlık sokaklar içinde. Her şeyden öncesi yalnız o sokaktan geçiyordum. Aklımdaki kalabalıklar hariç. Ben aklımdakilerle kalabalığım. Ama dışa vuruşum yalnızlık.
Belki sende geçersin o sokaktan. Karanlığı aklında kalır. Aklındaki karanlık sorulara rağmen. Hatırlarsın bana dair karanlık sorularını. Karanlığa yöneltirsin o soruları. Seni takip eden tek şey karanlıktaki gölgen olacaktır. Gün bu gelir geçer. Geceler kısa. Belki o gecenin şafak vaktinde merhabalara uyanacaksın. Ben o gecedeki karanlığa. Karanlık sorularım yok. Her şey aydınlık sana dair…