Kaybolan Umutlar

Bir zamanlar umutlarım vardı,
gökyüzünde parlayan yıldızlar gibi.
Ama her biri,
birer birer kayboldu,
karanlığın içinde.
Ve ben,
sadece kaybolan ışıkları izlemekle yetindim.

Bazen düşünüyorum,
belki de umut,
sadece bir oyun.
Hep tutunmaya çalıştık,
ama belki de bu kadar güçlü olmamamız gerekiyordu.
Belki de umut,
bizi o kadar kırılgan yapmıştır ki,
her kayıp,
bir parçamızı daha alıp götürür.

Ama bir yerlerde,
bir ışık daha var.
Belki de karanlık,
yolun sonu değil,
yolun başlangıcıdır.
Çünkü ne kadar kaybolursak,
o kadar bulma şansımız olur.
Her düşüş,
bizi biraz daha yükseltir.

Ve belki de,
bu kaybolan umutlar,
bizi yeniden keşfetmeye yönlendirir.
Yeni bir ışık,
yeni bir yol,
ve her kaybolan parça,
bir gün,
yeniden bulunur.