Kaybolan Zaman

Bir sabah,
ayna karşısında kendine bakarken
fark edeceksin,
yılların yüzünde sessizce iz bıraktığını.

Zaman, avuçlarından su gibi akarken
kaç kere durdurmaya çalıştın?
Kaç hayali erteledin,
kaç sözü içinde sakladın?

Oysa güneş, her gün doğarken
aynı sabahı vermiyor insana.
Her an,
geri gelmeyecek bir vedanın eşiğinde.

O yüzden şimdi,
tut ellerini hayallerinin.
Gül yüzüne, hiç gülmemiş gibi.
Sev, hiç yaralanmamış gibi.
Ve yaşa,
sanki bu sabah,
ilk defa gözlerini açıyormuşsun gibi.