Kayboluş

Bazen,
kendi içimde kayboluyorum.
Yürüdüğüm yollar bana yabancı,
aynalar tanımıyor yüzümü.
Sesim, boş bir odada yankılanıyor,
ama bana geri dönmüyor.

Ne arıyorum, bilmiyorum.
Belki bir iz, belki de bir çıkış.
Ama yollar uzuyor,
kelimeler yetmiyor
ve zaman,
sessizce geçip gidiyor üzerimden.

İnsan en çok,
kendine geç kalırmış.
Bunu anladım.
Bir sabah,
uyanıp içimde bir boşluk bulduğumda,
anladım.

Ama belki de,
kaybolmak kötü bir şey değildir.
Belki bazı yollar,
ancak yolunu kaybedince açılır.
Ve insan,
bazen en çok,
kaybolduğunda bulur kendini.