Kayıp Çocuk

kararttım dünyamı, gittim.
Senden de kendimden de çok uzaklara.
Gittim, yolu bilmeden
Gece, lambalı kaldırımlı ve çırılçıplak sokaklara;
Sen üzülme ben varım derdim.
Derdim ben sana, susmaların bir gidiş olduğunu bile bile.
Bu yüzden konuşurdum boş boş, gevezelikler ederdim.
Haylazlık yapardım, sırf sen susma diye.
Bilirdim çünkü bir kadın susmuş işe gitmiştir.
Neyse,
Bir ben yok artık.
Bir ben kayıp, Hane'm yok.
Sigaramı söndürecek bir kül tablam yok,
Üstüme alıp sarılabileceğim ince bir hissim bile yok.
Ve ben,
Kayıp zaferlerime yenilerini ekliyorum.
Her gün bir yerde kaybolup,
Her gün bir şeyler kaybediyorum ben.
Bazen benden bazen benden dışarı...
Kayıp bir çocuktan ne beklenirdi ki başka.
Bir söz verdim.
Yazdıklarımı, kanadıklarımı, saydıklarımı, sövdüklerimi,
Kalemimle dokunduğum ne varsa, kim varsa silip atmayacaktım.
Gitmiştim ben.
Nereye bilmiyorum.
Derinlere gitmeyi yeğlerim,
Bir çiviyle diğerini sökmek istemedim.
En kuytuya, karanlığa, kan'a
Tamamen kayıp bir ben bıraktım dünyaya...