KELEBEĞİN HİKÂYESİ

Adamın biri bir gün bahçesinde dolaşırken, bir dut ağacına gözü ilişmiş. Bir kelebek kozasını delmiş ve dışarıya çıkmaya çalışıyormuş. Kelebek bunun için öyle büyük bir çaba sarf ediyormuş ki, adam dayanamamış ve kozadaki deliği biraz büyütmüş.
Bunun üzerine kelebek, kozadan rahatça çıkmış. Çıkmış çıkmasına ama kanatları buruşuk ve güçsüzmüş. Ve nihayetinde o küçük kelebek hiçbir zaman özgürce , çiçekten çiçeğe uçamamış.
Hepimiz kafamızda bir sonuca bağladık hikayeyi değil mi? Kelebek kozasından zorlanarak, belki de acı çekerek çıksaydı; normal sağlıklı, kanatları güçlü, özgür bir kelebek olarak hayatına devam edecekti.
Çünkü, ömrü boyunca onun güçlü olmasını sağlayacak yaşamsal sıvıyı, kozadan çıkarken çektiği o zor anında salgılayacaktı. Hikayedeki adam ona iyilik yapayım derken çok büyük bir kötülük yaptığının farkında değildi.
Biz ebeveynler çocuklarımızı yetiştirirken aynı hataları yapıyoruz ne yazık ki. “Çocuğum üzülmesin, yorulmasın, ben çektim o çekmesin" diyerek altın tepsi içinde, hazır bir şekilde hayatı onlara sunmaya çalışıyoruz.
Hayatın zorlukları ile çabalamayan çocuklarımız da, kanatları güçsüz birer kelebek olarak karşımıza çıkıveriyorlar. Yetişkin olduğunda kimisine çalışmak zor geliyor, kimisi madde bağımlısı, kimisi anne babasına asi birer zavallı haline geliyorlar.
Donanımlı çocuklar yetiştirmek, bol paralar akıtarak onları en iyi okullarda okutmak ile olmuyor. Sorumluluklarını bilen, yeri geldiğinde elini taşın altına koyan, belirli çabalar sarf ederek, en çok da şükrederek bir yerlere gelmiş çocuklar yetiştirmek, biz yetişkinlerin sorumluluğunda.
Okulların açılmasına mütekabil gelen bu yazımın, yetişkinlere faydası olması temennisiyle...