Kendimden Vazgeçiyorum...

Gece karasına bulanmış hayatıma aydınlık diye seni seçmem hata mıydı bilmiyorum. Kırılmış kalbimi tamir edeceğine inanmam hata mıydı bilmiyorum. Ya da gülerken parıldayan gözlerimi bir seni görsün diye kör etmem hata mıydı bilmiyorum. Ama sana yıllarımı vermem en büyük hataydı işte bunu çok iyi biliyorum. Yanlış yapmadan doğuruyu bilemez insan. Hataları aslında olması gerekeni gösterir her zaman. Şöyle bir gerçek te var ki ben seni hata olarak göremiyorum. Ne kadar tüketsen de hislerimi, ne kadar bitirsen de beni vazgeçemiyorum. Bağımlı gibi hissediyorum kendimi. Bir maddeye duyulan ihtiyaç, sana duyduğum ihtiyaç kadar olamaz. Zararlı olduğunu biliyorum, bırakmazsam öleceğimi biliyorum, beni her saniye daha çok sürüklüyorsun o dibi olmayan uçuruma biliyorum. Hislerimin, benliğimin, aklımın düştüğü; bir çift ela uçurum...
Ben senden vazgeçmedikçe, kokunu getiren fırtına sürüklüyor beni oraya. Kaçamıyorum. Bilmiyorum belki de kaçmak istemiyorum. Kelimeler de yetmiyor anlatmaya halimi ama sebepsiz yazıyorum. Yapabildiğim en iyi şey sana yazmak çünkü. Sen okumasan da, ruhun duymadan seni sevdiğimi haykırıyor, vazgeçmek için ölüyorum. Zaman geçtikçe benden bir şeyler de alıp götürüyor. Mesela irademi. Bir iç savaşa girmiş olan zihnim seni bırakmam konusunda baskı yaptıkça, içimde bir ses tüm orduları yerle bir edip sen diye can atıyor. Nasıl olduğunu bilmeden elim telefona gidiyor. Önce aramak için isminin üstüne basıyorum, sonra da sesini duyunca ağlarım diye arayamıyorum. Resimlerine bakıyorum teker teker. Sırf bende 400 e yakın resmin var. Onlarla hasret gideriyorum. Hoş yine ağlıyorum. Olsun diyor içimdeki ses, biraz da olsa gideriyor özlemimi. Bir bağımlının istediğini alması gibi. Rahatlıyor bırakıyor yakamı. En fazla bir saat dayanıyor. Sen bilmeden tüketiyorsun beni. İçten içe sömürüyor, yok ediyorsun. Sen buna hastalık de istersen. Ben sevda diyorum. Ve ben gün geçtikçe senden değil de kendimden vazgeçiyorum..