Kendimi seviyorum:)

Genellikle mutsuzken biriyle dertleşmek adına aklıma gelir yazmak. Bu kez farklı bir şey yapıp mutluluğumu yazıya dökeceğim. Büyüyor muyum bilmiyorum ama yaş aldıkça değişiyorum ve bu değişim içimdeki çocuğa daha sıkı sarılmamı sağlıyor. Beni uzun yıllardır tanıyan bir çok insan son zamanlarda bir hayli değiştiğimi , konuşurken ses tonumdan bile ne kadar mutlu olduğumu hissettiklerini söylüyorlar. Aslında hayatımda değişen çok da bir şey yok. Sadece bakış açımı değiştirip kendimi sevmeyi öğrendim. Farkettim ki hayatımda en çok sevilmeyi hakeden insan aynadakinden başkası değildi. Hayatıma gelen ya da hayatımda olan herkes bir gün bir şekilde gidecekti. Bana benden başkası yoldaş değildi. Hem benim bile sevmeye layık görmediğimi bir başkasının sevmesini beklemek büyük haksızlıktı. Bir de işin başkalarını sevebilme boyutu var tabi. Daha kendini sevmeyi beceremeyen bir insan bir başkasını sevmeyi öğrenebilir miydi gerçekten, yoksa sevdiğini sanarken saplantılı duyguların esiri mi olurdu sadece ?
Bir de psikolojik danışman bir arkadaşımın tanımıyla duygularımı basitleştiriyormuşum. Fazla içselleştirmiyorum hiç bir şeyi. Eskisi gibi kendime dert edip günlerce kafamın içinde onunla yaşamıyorum.Anlatıyorum ve bitiyor bir çok şey artık. Duygularımı muhattaplarına iletmeye gayret ediyorum mesela. Bir de yaptığım her işten zevk almaya çalışıyorum.
İnsan seçmeyi öğrendim. Aramızdaki samimiyetin seviyesine göre ilişkilerime mesafeler koydum. Hayır demeyi öğreniyorum. Bir de her eleştiriyi üzerime almıyorum. Biliyorum ki bazıları kendindeki eksikliği ancak böyle bastırabiliyor. Yani sorunlu olan ben değilim:) Evet kusurlarım var, mükemmelim demiyorum, zaten olmak zorunda da değilim:) Ben Zahide'yi hatalarıyla, kusurlarıyla, sakarlıklarıyla, delilikleriyle, sıradanlığı ve bir o kadar da kendine haslığıyla seviyorum.