KENDİNE AİT OLMAYAN NEFRET

Annemin mezarı başında öylece bekliyordum. Herkes gitmiş,bir ben kalmıştım. Bu kadar üzüleceğimi düşünmüyordum açıkçası. Yıllardır görüşmüyordum çünkü onunla. Hayattayken,aylarca arayıp sormadığım,bayramdan bayrama,o da yarım saati geçmeyecek şekilde ziyaret ettiğim çok dönem olmuştu. Bazen beni arayarak,bazen de balkondan gördüğü yerde bağıra çağıra ağlardı,"neden beni arayıp sormuyorsun,ben senin ananım,naptım sana da bu kadar kin gidiyorsun " diye feryat figan ortalığı birbirine katardı. O zamanlar bu sözlerin üzerinde hiç düşünmez,"annemin her zaman ki mızmızlanmaları işte " diye es geçerdim. Annem hiç şüphesiz bir melek değildi. Hatta bizim mahallede pek sevilmezdi. Herkesle mutlaka bir vukuatı bulunuyordu. Bu yüzden de cenazesine birinci dereceden akrabalar dışında pek gelen olmadı. Onlar da,duanın bitmesini ve evlerine gitmeyi dört gözle bekliyorlardı. Bazen," ne kadar şanslılar,annem onların annesi değil,bu yüzden onunla görüşmeme insiyatifine sahipler " diye düşünürdüm. Fakat,düşünmediğim,üzerinde hiç düşünmeden sadece hissettiğim bir konu var ki,şu an içinden çıkamıyorum. Ben annemden neden bu kadar nefret ediyordum??? Evet,huysuz ve geçimi zor bir kadındı. Fakat,çocuklarına da kendi doğruları,annelik kuramları çerçevesinde son derece düşkündü. Geçmişe gittiğimde,annemin benden,onu arada bir aramam,ziyaret edip,bazen bir hava aldırmam dışında hiç bir şey istemediğini hatırladım. Annemin onca gözyaşını göremeyecek kadar neyin kiniydi bu???

Eve döndüğümde eşim beni bekliyordu. Üzgün olduğumu fark ettiği için sessiz kalıp,öylece yanımda oturmayı tercih etmişti. Uzun bir sessizlikten sonra sordum " Elif,biz annemle niye görüşmüyorduk?". Cevabı oldukça net ve keskin olmuştu " bize yaptıkları yüzünden ".

"Ne yaptı ki bize? Yani şunu soruyorum,annemin onca gözyaşını görmezden gelecek kadar nasıl nefret edebiliyorduk ondan? Tek bir gün bile alıp bir cafeye götürmedim onu,üstelik fiziksel bağlamda bize muhtaç olduğu hâlde ".
"Valla aşkım,acın var diye konuşmak istemiyorum,daha sonra konuşuruz bunları ".

"Neyleri?"

"Ya Yakup ne duymak istiyorsun. Sevmiyordum ben anneni ,ne laf sokması bitiyordu,ne aşağılamaları. Biliyorsun yani,cenaze günü niye ölünün arkasından konuşturuyorsun beni."

"Tamam,sen görüşmeyebilirdin de,ben niye görüşmüyordum. Hatta bırak görüşmeyi,annemden resmen nefret ediyordum ve şu an,annem öldükten sonra,ondan niye bu kadar nefret ettiğime mantıklı bir gerekçe bulamıyorum. Ölüm hepimizi yok etmek için beklerken,biz.neyin gururunu yapıyorduk."

"Annen ,yalnız gittiğinde seni bana karşı dolduruyordu. Bunun farkındaydın sende. Lütfen şimdi vicdan azabın yüzünden beni suçlama ".


Sustum. Sonsuza dek konuşmamak üzere ant içtim. Ve son satırlarımda tek bir şey söyleyeceğim size;birilerinden,arkadaşınızdan,annenizden,babanızdan,sevgilinizden,patronunuzdan nefret edebilirsiniz. Hatta belki onları öldürmek bile isteyebilirsiniz. Onları öldürmek için haklı gerekçeleriniz vardır illa ki. Sadece tek bir şeyi iyi irdeleyin,o gerekçeler gerçekten size mi ait. Kimin kinini taşıdığınıza dikkat edin. Aksi takdirde,size hiç ait olmayan nefretler biriktirir,yok yere kalpler kırarsınız.