Ne tuhaf; bir zamanlar hayatımızdaki en büyük boşluğu dolduranlar, hayatımızı bir boşluğa bırakan oldular..
Sevdik anlamadılar, övdük anlamadılar.
Defalarca anlattık yine anlamadılar.
Sonra sustuk..
Belki suskunluk anlatır dedik. Daha fazla konuşsak kıracaktık, biliyorduk. Çünkü bir yerden sonra içine de atamaz insan.
Sığmayınca taşar ya her kap...
Taşmayalım diye direndik.
Sonra bir yol olsun önümüzde, nereye olursa artık dedik...
Velhasıl gittik işte.
Önümüze baka baka gözümüzü bıraktık geride.
Kalbimizi söküp bıraktık...
Yine anlamadılar.
Korktuk sandılar, bir savaştı bu ve bizi kaybetti saydılar..
Oysa kaybettiğimiz tek şey hislerimizdi bizim.
Bunu da bir gün pişman olduklarında anlayacaklar.
Çünkü geldiklerinde hiçbir şeyi bıraktıkları gibi bulamayacaklar.
Sen her şeye rağmen kendini temiz tut, yarın yâre vardınmı UTANMAYASIN kardeşim.