Kimin Kuyusu?

Kimilerine göre en ağır acı...
Aşk Dı!
Kimilerine göre ise...
Yalnızlık!
Birilerine göre en ağır darbe...
Aldatılmak Dı!
Kimisine göre ise...
Yarımlık!
Kuyusu neye ne kadar eksikse.
İnsan da sadece o beliriyordu sanki.
Acıların bile rengi karışıyordu,
Özlemle nefret hiç birbirine bu kadar yakışmazdı
Yada
Sevmekle ihanet...
Kimi kuyusunda,
Neler basılıydı tıka basa...
Kimseler bilmiyordu...
Yarısı çatlak bir sürahiden gidiyordu ömür...
Kimine göre zaman çok varken
Kimi tutamadığına yanıyordu...
Aşkla başı dertte olanın,
Zamanla sevgiye inancı kalmıyordu da...
İhanete uğramışın,
Yolu aydınlanmıyordu...
Dost da acıydı.
Düşman da acı...
Hoş onlara bakacak bir kalp kalmış mıydı?
Kimin kuyusunda dinlendiğin değildi önemli olan,
Kimlerin kuyusuna kulak verdiğindi...
Bitmek tükenmek değildi oysa...
İnsan bir bunu öğrenemedi...
Adaletin terazisini bozanda,
Adalet dileyen de ta kendisiydi...
Kuyunun rengini değiştiren de kendi...
Aşk ağrısı da, acısı da zamanla geçip giderdi de...
İnsan kuyunun değerini bilemedi...
Tek gözü kapansa da nergisin...
Gülü sevmeyi beceremedi...
Kendisiyle birlikte kuyuları da yıkıp geçti!