Geçiriyorum önünden her günümü
Taşlarında sönüyor rüzgârları ömrümün
"Tam sığınmalık" demek geliyor içimden
Her nereye aitsem bulamadım biliyorum.
Kopacak kadar eski değilim kendimden ya da
Kibirsiz karıncaların ayak izlerinden vazgeçecek kadar yeni...
Doyuracak kadar susuyorum kimliksiz ruhları
Yazıyorum her birine ayrı ayrı, uzun uzun bekleyişler.
Yalnız bir şeye gücü yetiyor toprağın; durmuş küçük kalpleri saklamak.
Usanacak gibi değil seslerden ve renklerden
Adanacak bedenlerden bir mezarlık.
Anlamasını beklemiyorum, istemiyorum da
Kimlik yokluyorum kimsesiz ruhlardan
Kırılmış taşların soluksuz uykusunda
Sessizliğin içinden çıkacağım elbet
Keyfî susuşlar için üzgünüm
Eski yeni, toparlamak yoruyor cümlelerimi
Acıyı susmayan anlamına rağmen
Hikâyemi oluşturan tüm kelimeleri gömmeyi düşünüyorum
Gidin...
Defolun...
Tanıklığı bırakın yüküme...
Neşe Öztürk