Kimsesizliğimizle boğuştuğumuz şu hayatın, aynı zamanda güzelliklerini biz yaratmıyor muyduk oysa? Acı ile kıvranan ruhumuz, ruhların huzuru olmuyor muydu çoğu zaman? Mutsuzluk mutsuzluk diye isyan eden bedenimiz, başka bedenlerin huzurla uyumasına vesile olmuyor muydu? Gözyaşlarıyla ıslanan şu parmaklar, başkalarının gözyaşlarını silmiyor muydu? Acınacak hâlde olmak bu, aşağılanmak. Hayatın acımasızlığı karşısında küçük düşürülmek.

Acınası insanlarız.