Kimsesizlik

Yaşamayı Unuttuk Belki de.
Komşulukların bilmem kaç yıldır ruhuna okuyoruz. Ne bir çay içimlik dostane komşumuz kaldı. Ne de dertleşmelik... İçimizdeki o güzel insanlara ne oldu? Ne ara soğuduk birbirimizden. Bu güvensizlikte nereden musallat oldu başımıza. Yaşadığımız bu kimsesizliğin git gide ağırlığında ezilmekteyiz. Evimizin anahtarını emanet ederdik eskiden. Şimdi kimsenin yüzüne bile bakamıyoruz selam vermek için bile ki tanımıyoruz hatta ! Ne alt ne üst nede karşı komşumuzu. Bu güven duygumuzu suistimal edip hepimizi birbirimizden soğutanlara yazıklar olsun.