Kırık Bir Umut , Özlediğim İnsanlar.

Karanlık hayallerin ortasında kaybolmuşum ben. Küçük bir çocuk gibi tebessüm etmek isterken , yüzümden düşen her bir parçayı satmışım insanlara. Ne bencilmişim meğersem. Ne kırık , ne yoksunmuşum hayattan. Bir çift göze bakarken , kendimi görürmüşüm her daim ben. Bir çift sıcacık eli tutarken , kendi ellerimi ısıtırmışım aslında. Uçurumun kenarında , sanılığı kadar cesaretli değilmiş yüreğim. Aşağıda olanları bildiğim halde , kendimi bırakamamışım ben. Sarıldığım tek bir nota eşlik etmiş bu pürüzlü yollarda bana. Sarıldığımı sandığım insanlar , arkamdan hareket çekiyorlarmış bana. Sevdiğimi bildiğim insanlarsa , yalanmış ki ne yazık.. Bir ölürken bin öldürmüşüm aslında. Bir severken , hiç sevilmişim ben. Yanlış bir senaryoya kurban gitmişim , ellerim bağlı , gözlerim kapalı doğarken , güneşi hiç sevememişim ben. Kırık bir umudu , özlediğim insanlardan bulmuşum ben. En az onlar kadar kırık , bir o kadar da umutsuz.