Ahşap evimin kirli duvarları,
Misafir eder asırlık fotoğrafları.
Kırılmış çerçevenin içindeki yüzler,
Eskitmez, taze tutar hatıraları.
Babam Mehmet, kaşlarını çatarak,
Anam Hatice, utanarak bakmış.
Arka fondaki 'İstanbul' yazısı,
Biraz yamuk, birazda silik çıkmış.
Galiba üzüldüğümü sezdi ikiside.
Babam kızmaya, anam sızlanmaya başlayacak neredeyse.
Ne zaman bu fotoğraflarına baksam, işte böyle kesilirim kaskatı.
Kırılmış çerçevenin içindeki yüzler, eskitti hâlâ tattıramadı vuslatı...